Μπροσούρες

Μπροσούρα νο1, Μάρτης 2015

«Για τις επιθέσεις στο Charlie Hebdo – ένα σχόλιο για το ιστορικό τέλος της Αριστεράς ως χειραφετητικού κινηματος»

Οι τρομοκρατικές επιθέσεις της 7^ης, 8^ης και 9^ης Ιανουαρίου στο Παρίσι έρχονται να προστεθούν σε μια σειρά γεγονότων εντός κι εκτός Δύσης: την επέλαση του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία και το Ιράκ και την αύξηση της επιρροής του στη Λιβύη και το Πακιστάν, την αντίστοιχη επέλαση και τις πρόσφατες σφαγές του Μπόκο Χαράμ στη Βόρειο Νιγηρία και το Καμερούν, την άνοδο του Pegida σε πόλεις της Γερμανίας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών, τις διαδηλώσεις ενάντια στο Σαρλί Εμπντό σε αρκετές μουσουλμανικές χώρες και τους εμπρησμούς χριστιανικών εκκλησιών και περιουσιών στη Νιαμέι του Νίγηρα, στα πλαίσια τέτοιου είδους διαδηλώσεων, όπως βέβαια και την πρόσφατη διπλή επίθεση στην Κοπεγχάγη. Πρόκειται για σημαντικές εξελίξεις που θέτουν με τρόπο όλο και πιο οξύ το ζήτημα της στάσης που πρέπει να κρατά κάθε κίνημα που θέλει να λέγεται χειραφετητικό και δημοκρατικό απέναντι σε αυτήν την αναγέννηση του ισλαμικού νεοσυντηρητισμού και τις άμεσες ή έμμεσες συνέπειές της.

[ … ]

Το σύνθημα «δεν είμαι Σαρλί» έρχεται να προστεθεί ως ένα ακόμα ταυτοτικό συμπλήρωμα της σύγχρονης αριστεροσύνης, διαστρεβλώνοντας -στο όνομα της με κάθε τρόπο διαφοροποίησης από την ολιγαρχία- όλη την ουσία του ζητήματος. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πως όλη η ενέργεια και η πολιτική δραστηριότητα της ευρωπαϊκής Αριστεράς πάνω στα γεγονότα του Παρισιού σχεδόν εξαντλείται στην καταδίκη της υποκρισίας των δυτικών ηγετών. Πίσω όμως απ’ τις συνθηματικές ιαχές και τις ανέξοδες επιδείξεις υπερεπαναστατικότητας, κρύβεται η βαθιά αναλυτική αμηχανία και η χρόνια ιδεολογική ένδεια της Αριστεράς.

 

Περιεχόμενα:

Je suis pas Charlie?

Η ακατάσχετη συνωμοσιολογία

Από την αντικληρικαλική πάλη στην υπεράσπιση της «πολιτιστικής διαφοράς»

Κοινωνίες θρησκευόμενες και κοινωνίες εκκοσμικευμένες

Δυτικισμός και αντιδυτικισμός

Είναι οι μουσουλμάνοι καταπιεζόμενη μειοψηφία;

Οι μετανάστες ως επαναστατικό υποκείμενο;

Οι δύο διαστάσεις του ισλαμοαριστερισμού

Η πολιτική σημασία της σάτιρας