Εδώ και λίγες μέρες, αρχής γενομένης από την 3η Σεπτεμβρίου, το κίνημα της πλατείας Συντάγματος προσπαθεί να ανασυνταχθεί και να συνεχίσει από εκεί που σταμάτησε, κατά τα τέλη του περασμένου Ιουλίου, όταν και η μεγαλύτερη μάζα του κόσμου προτίμησε τα «μπάνια του λαού», αφήνοντας μόνο ορισμένους ηρωικούς πιστούς να συνεχίζουν τις συνελεύσεις.
Εν αναμονή των περαιτέρω εξελίξεων, πιστεύουμε ότι θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας σε ένα πρόβλημα που ταλάνισε αρκετά τη λειτουργία των συνελευσιακών διαδικασιών της πλατείας, όλον αυτό τον καιρό. Πρόκειται για ένα ζήτημα που απασχόλησε από την πρώτη κιόλας μέρα τη συνέλευση και τον κόσμο που συμμετείχε, το οποίο ωστόσο δεν αντιμετωπίστηκε με σωστό και αποτελεσματικό τρόπο. Δεδομένου ότι κι εμείς, σε ό,τι μας αφορά, στηρίζουμε το κίνημα και συμμετέχουμε στις διαδικασίες του, θέλουμε να καταθέσουμε ορισμένες σκέψεις σχετικά με το ζήτημα της παρέμβασης των αριστερών οργανώσεων, του ρόλου τους και των συνεπειών τους, όπως τις βιώσαμε και από πρώτο χέρι, μέσα στη συνέλευση και ορισμένες από τις Θεματικές Ομάδες της πλατείας. Το γεγονός ότι ένα μεγάλο κομμάτι του αναρχικού ή ελευθεριακού, γενικότερα, χώρου σνομπάρει το κίνημα, έχει επιτρέψει στους αριστεριστές να ενεργούν ανενόχλητα, εφόσον δεν έχουν να αντιμετωπίσουν καμία οργανωμένη κριτική. Έτσι, πράγματα αυτονόητα, όπως η κριτική στις γραφειοκρατικές μεθόδους και τις ραδιουργίες των αριστεριστικών γκρουπούσκουλων, δεν έχουν ακόμα ειπωθεί πουθενά με τρόπο ανοιχτό και συνεκτικό, εφόσον περισσότερες ελευθεριακές κριτικές διαβάζουμε ενάντια στο κίνημα συνολικά παρά ενάντια στους γραφειοκράτες που προσπαθούν να το καπελώσουν[1].
Αντ.αρ.συ.α Εν.αντι.α στο Σύνταγμα
Εμείς έτυχε να αντιμετωπίσουμε ορισμένα άγουρα φοιτητικά στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προσπάθησαν, με κάθε τρόπο, να επιβάλλουν ένα κείμενό τους στη Θεματική Ομάδα Πολιτικής. Επρόκειτο για τη θεματική που ήταν επιφορτισμένη να συντάξει και να προτείνει στην κεντρική συνέλευση ένα κείμενο που θα μπορούσε, στη συνέχεια, αν το ψήφιζε η κεντρική συνέλευση της πλατείας, να αποτελέσει την κεντρική πολιτική διακήρυξη του Συντάγματος. Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, το μικροπολιτικό διακύβευμα ήταν μεγάλο και «οι Ούνοι του Μάη και του Ιούνη» (όπως λέει και το περίφημο σύνθημα των ΕΑΑΚ) -καθοδηγούμενοι διακριτικά από ορισμένα στελέχη της παλαιάς φρουράς- ήταν αποφασισμένοι να περάσουν το δικό τους κείμενο ως δήθεν πρόταση της Θεματικής Πολιτικής. Μετά από μια πρώτη αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, τελικά έφεραν γύρω στα 30 «μιλημένα» άτομα, την ημέρα της ψηφοφορίας επί των κειμένων που είχαν προταθεί, ώστε να περάσει το κείμενό τους, πράγμα που τελικά συνέβη. Μάλιστα, για να έχουν κάλυψη -εφόσον το κείμενό τους ψηφίστηκε με 30 ψήφους περισσότερες από αυτό που ήρθε δεύτερο στην ψηφοφορία!-, ψήφισαν και το κείμενο ενός από τους διάφορους πολυλογάδες ή γραφικούς που εμφανίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Επρόκειτο για μια ιδιαίτερα χρήσιμη κίνηση. Διότι, όταν, εν συνεχεία, άρχισαν να εμφανίζονται οι διαδοχικές καταγγελίες για τον τρόπο με τον οποίο (δε) λειτούργησε η Θεματική Πολιτικής, ο εν λόγω τύπος έβγαινε ως μάρτυρας υπέρ της δήθεν καλής και νόμιμης λειτουργίας αυτής της ομάδας, προς τέρψιν των αριστεριστών. Ευτυχώς αυτά τα κόλπα δεν έπιασαν, εφόσον όλος ο υπόλοιπος κόσμος –με πρώτους πρώτους τους ανένταχτους- αποχώρησε από την εν λόγω Θεματική, η οποία έχασε το κύρος της στα μάτια της Λαϊκής Συνέλευσης.
Αυτό βέβαια είναι μόνο ένα από τα πολλά ανάλογα περιστατικά που έχουν λάβει χώρα, καθόλη τη διάρκεια του κινήματος, από διάφορες αριστερές οργανώσεις και όχι μόνο από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε κάθε περίπτωση, η γραμμή που προσπαθεί να περάσει σύσσωμη η αριστερά είναι η αντικατάσταση της άμεσης δημοκρατίας, ως κεντρικού προτάγματος της κινητοποίησης, από τη συμμετοχή στις εκλογές με σκοπό την εκλογή μιας κυβέρνησης «που θα πάρει πίσω τα μνημόνια».
Οι προσχηματικές κριτικές
Αυτό πάντως που έχει σημασία εν προκειμένω δεν είναι τόσο το περιεχόμενο αυτής της γραμμής, όσο ο τρόπος με τον οποίο πήγαν οι εν λόγω οργανώσεις να την περάσουν και να τη φορέσουν καπέλο στην κεντρική συνέλευση. Σε ό,τι μας αφορά, είμαστε αντίθετοι σε αυτή τη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη που βασίζεται στην ιδέα ότι μόνο η κατάληψη της κρατικής εξουσίας από ένα κόμμα μπορεί να επιφέρει τις οποιεσδήποτε επιθυμητές αλλαγές, εφόσον είμαστε από θέση αρχής υπέρ της αυτονομίας και της αυτοοργάνωσης των κοινωνικών κινητοποιήσεων. Ωστόσο, αν η συνέλευση αποφάσιζε δημοκρατικά ότι είναι υπέρ μιας τέτοιας ρεφορμιστικής και σοσιαλδημοκρατικής προσέγγισης, δε θα υπήρχε το πρόβλημα που περιγράφουμε. Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, η συγκεκριμένη κριτική μας δεν έχει να κάνει με το ότι επιβλήθηκαν στη συνέλευση απόψεις διαφορετικές από τις δικές μας. Εμάς μας ενδιαφέρει, καταρχάς, η προσπάθεια χειραγώγησης και καπελώματος των συνελευσιακών διαδικασιών και η συστηματική τους υπονόμευση από τους διάφορους γραφειοκρατίσκους. Η κριτική μας εν προκειμένω δεν αφορά τόσο στο περιεχόμενο –το οποίο, θεωρητικά, θα μπορούσε να προκύψει και από μια πραγματικά δημοκρατική διαπάλη και ανταλλαγή ιδεών-, όσο στον τρόπο και τις συμπεριφορές[2]. Αν πράγματι είμαστε με την άμεση δημοκρατία, είμαστε υπέρ της ακόμα κι αν οι συμμετέχοντες πάρουν αποφάσεις με τις οποίες δε συμφωνούμε. Αρκεί αυτές οι αποφάσεις να έχουν παρθεί δημοκρατικά. Αλλιώς η κριτική μας γίνεται υστερόβουλη και προσχηματική και καταλήγει να συκοφαντεί τις κινητοποιήσεις, απλώς επειδή δεν καταφέραμε να είμαστε εμείς αυτοί που θα τις καπελώσουμε ιδεολογικά. Δεν επιμένουμε χωρίς λόγο σε αυτό το σημείο, εφόσον έχουμε στο νου μεγάλο θεωρητικό του ελευθεριακού χώρου που έκανε ακριβώς αυτό το οποίο καταγγέλλουμε, αποδεικνύοντας ότι η γραφειοκρατική υπόσταση κάποιας οργάνωσης δεν έχει να κάνει τόσο -ή, πιο σωστά, μόνο- με το περιεχόμενο των ιδεών της, όσο με τον τρόπο που τις αντιλαμβάνεται και τις προωθεί[3].
Δεδομένου ότι ακόμα και μια τέτοια συμπεριφορά αποτελεί, σύμφωνα με την οπτική μας, σύμπτωμα του ίδιου γραφειοκρατικού σύμπαντος που θεωρούμε εχθρικό προς κάθε δημοκρατικό κίνημα, πιστεύουμε πως το ζήτημα τίθεται ως εξής: είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να παίρνουμε στα σοβαρά οργανώσεις που μιλούν για τη δημοκρατία, όταν καθημερινά, έστω και στο μίζερο μικρόκοσμό τους, δείχνουν πόσο αυταρχικά ενεργούν και πόσο πολύ περιφρονούν τις δημοκρατικές διαδικασίες; Υπό αυτή την έννοια, οι σημερινές κινητοποιήσεις, που ξεπερνούν τα παραδοσιακά πλαίσια, κατά τα οποία οι συμμετέχοντες συνήθως περιορίζονται στα μέλη των αριστερίστικων και αναρχικών ομάδων, μπορούν να χρησιμεύσουν και ως μια αφορμή για τη συζήτηση του προβλήματος της αντιμετώπισης των αριστεριστών. Αρκετοί και αρκετές από εμάς τους έχουμε δει επανειλημμένως να παίζουν τα γραφειοκρατικά τους παιχνίδια σε βάρος τοπικών πρωτοβουλιών, αλλά δεν είπαμε τίποτε, είτε επειδή κρίναμε πως δεν το επέτρεπε ο «συσχετισμός δυνάμεων» είτε επειδή θεωρήσαμε πως προείχε η ενότητα του εγχειρήματος. Σήμερα, όμως, που βλέπουμε ότι στις κινηματικές διαδικασίες συμμετείχε ένα μεγάλο κομμάτι «ανένταχτου» κόσμου, θα πρέπει, αφενός, οι γραφειοκρατικές πρακτικές να καταγγέλλονται δημόσια και ανοιχτά και, αφετέρου, να χρησιμοποιηθούν ως αφορμή για να ξεκινήσει μια κουβέντα σχετικά με το πώς μπορούμε να τις αποκρούουμε.
Ενδεχομένως πολλοί να αναρωτηθούν γιατί επιμένουμε τόσο σε αυτό το ζήτημα, όταν σε επίπεδο «κεντρικής» πολιτικής σκηνής υπάρχουν τόσα άλλα φλέγοντα ζητήματα όπως η εφαρμογή του Μεσοπρόθεσμου και οι συνέπειές του, οι αλλαγές στα πανεπιστήμια κ.λπ. Θα απαντούσαμε στην ένσταση λέγοντας ότι η κριτική στις αριστερίστικες πρακτικές δε συνιστά εσωτερικό ζήτημα του «κινήματος», το οποίο, ως τέτοιο, θα όφειλε να περάσει σε δεύτερη μοίρα απέναντι στον αγώνα ενάντια στον «κοινό» εχθρό, όπως συνήθως λένε οι γραφειοκράτες προκειμένου να αποφύγουν την κριτική και τις καταγγελίες. Και το ίδιο ισχύει και για την αντίρρηση: «μα καλά, εδώ το Σύνταγμα έχει αρχίσει να φυλλοροεί, η πλατεία έχει ήδη εκκενωθεί μια φορά με εισαγγελική εντολή και δέχθηκε εντελώς απρόκλητη επίθεση από τα ΜΑΤ την 3η Σεπτεμβρίου κι εσείς ασχολείστε με τους αριστεριστές;». Φυσικά: διότι η δράση των αριστεριστών μπορεί να μην είναι απόλυτα υπεύθυνη για αυτή την εξέλιξη, αλλά σίγουρα σχετίζεται στενά με την απόσυρση του κόσμου.
Το τελευταίο προπύργιο της γραφειοκρατίας
Για εμάς ο αγώνας ενάντια στον αριστερισμό θα πρέπει να θεωρείται κομμάτι του αγώνα ενάντια στο ίδιο το σύστημα. Κι αυτό όχι πάνω στη βάση ενός (ακρο)δεξιού λαϊκισμού που καταλήγει στο ότι «όλοι τα ίδια σκατά είναι, αριστεροί, δεξιοί, όλοι για το χρήμα ενδιαφέρονται», αλλά βάσει μιας ανάλυσης που λέει ότι αυτές οι οργανώσεις αναπαράγουν μέσα στα δημοκρατικά κινήματα τις σχέσεις, τα ήθη και τον τύπο ανθρώπου που καλλιεργούν, αναπαράγουν αλλά και στα οποία βασίζονται για τη διαιώνισή τους οι κυρίαρχοι θεσμοί της εκμετάλλευσης και της ετερονομίας: η ιεραρχία, η γραφειοκρατία, οι αρχηγίσκοι, η παντελής έλλειψη κριτικής σκέψης (ή και σκέψης, απλά) και δημοκρατικής κουλτούρας, ο κομπλεξισμός, η λογική του καπελώματος, το «κομματικό πνεύμα» (που σημαίνει ότι με χαρά κάνουμε οτιδήποτε είναι δυνατό για να σαμποτάρουμε ένα κοινωνικό κίνημα, αν δεν μπορούμε να το ελέγξουμε), ο φιλοτομαρισμός (στα πλαίσια της προσπάθειας ανόδου στην κομματική ιεραρχία), η ανευθυνότητα, η αγένεια, η έλλειψη καλλιέργειας, ο σεξισμός (χρήση της δυνατής φωνής και του πατερναλιστικού-ματσό ύφους με σκοπό την επιβολή επί της ομήγυρης και την τρομοκράτηση των αντίπαλων απόψεων) ή, απλούστερα, η απύθμενη, πολιτική ανοησία. Ο αριστερισμός, υπό αυτή την έννοια, δεν είναι ούτε μια παιδική ασθένεια του κομουνισμού, όπως το έθετε ο Λένιν (ο οποίος, άλλωστε, δεν εννοούσε, με αυτόν τον όρο, τα τσοτσκιστο-σταλινο-μαοϊκά απολιθώματα στα οποία αναφερόμαστε εμείς, αλλά τους συμβουλιακούς κομουνιστές της εποχής του) ούτε και «φάρμακο στη γεροντική του ασθένεια», όπως το έθετε ο Κον Μπεντίντ (πριν γίνει οπαδός του πράσινου καπιταλισμού)· είναι, αντίθετα, το φάρμακο που επιτρέπει στις ιεραρχικές και γραφειοκρατικές κοινωνικές σχέσεις να επιβιώνουν ακόμα και μέσα στο εσωτερικό των κινημάτων που προσπαθούν να τις πολεμήσουν.
Η κατάργηση της αυτοστοχαστικής ικανότητας των κινημάτων
Βασικό γνώρισμα κάθε κινήματος που προσπαθεί να οργανωθεί και να ενεργήσει με αυτόνομο τρόπο, είναι η ικανότητα μιας στοιχειώδους κριτικής σκέψης πάνω σε αυτό που κάνει, πάνω στους στόχους που θέτει και τα μέσα που χρησιμοποιεί για να τους επιτύχει, πάνω στην επιτυχία ή την αποτυχία των δράσεών του κ.λπ. Μόνο μέσω της σταδιακής ανάπτυξης μιας τέτοιας υπευθυνότητας και ικανότητας αυτοκριτικής είναι δυνατό κομμάτια της μέχρι πρότινος παθητικής κοινωνίας, να μετατραπούν σε ενεργά υποκείμενα που προσπαθούν να οργανώσουν τη ζωή τους πάνω σε μια νέα βάση.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, δεδομένων όσων μόλις είπαμε, ότι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του αριστερισμού, συνίσταται στην μανιώδη καταπολέμηση κάθε προσπάθειας να αναπτύξουμε ένα τέτοιο πνεύμα υπευθυνότητας. Η γνωστή ρητορεία της αριστεράς σχετικά τις εκάστοτε «νίκες του κινήματος» όπως και η ουσιώδης αλλά και εγγενής -πλέον- ανικανότητά της να σκεφτεί πάνω στην εκάστοτε περιρρέουσα πραγματικότητα, την έχουν αναγκάσει να μη μπορεί να κρίνει και να κατανοήσει πλέον πότε μία κοινωνική κινητοποίηση έχει πρόσημο θετικό, πότε έχει χαρακτήρα «προοδευτικό», και πότε είναι από αδιάφορη ως εχθρική προς τις αξίες της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Αν σε θεωρητικό επίπεδο αυτή η στάση προκαλεί γέλιο –αφού μας οδηγεί να υπερασπιζόμαστε καθαρά αντιδραστικές κοινωνικές ομάδες όπως, π.χ., οι ιδιοκτήτες ταξί (που είναι αφεντικά, δηλαδή εκμεταλλευτές με τη μαρξιστική έννοια του όρου!)-, σε πρακτικό επίπεδο αποτελεί ένδειξη μιας ουσιώδους ανευθυνότητας, η οποία συνοψίζεται στις γνωστές διθυραμβικές κορώνες των αριστεριστών και των αριστεριστριών ομιλητών μετά από κάθε «μεγάλο» κινηματικό γεγονός (μια πορεία που δέχθηκε έντονη καταστολή, μια φοιτητική συνέλευση με θετική έκβαση κ.λπ.). Αυτή η ρητορεία είναι κατάφωρα ψευδής, μιας και δεν αναγνωρίζεται ποτέ η αποτυχία ενός κινήματος να εμποδίσει την ψήφιση ενός νόμου (όπως, π.χ., συνέβη πρόσφατα με το Μεσοπρόθεσμο, την παρεμπόδιση της ψήφισης του οποίου οι αριστεριστές είχαν αναγάγει σε βασικό στόχο της κινητοποίησης του Συντάγματος), αλλά ως το αντίθετό της. Είναι προφανές επίσης ότι γίνεται ξεκάθαρα για ψηφοθηρικούς λόγους, κατά τις εκάστοτε προεκλογικές περιόδους (φοιτητικές, δημοτικές, βουλευτικές κ.λπ.).
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα που δημιουργεί στα κινήματα αυτή η ρητορεία είναι η συσκότιση και η διαστρέβλωση της πραγματικότητας που προκαλεί. Αντί να αναζητηθούν και να αναδειχτούν οι λόγοι για τους οποίους δεν καταφέρνουν –όποτε συμβαίνει αυτό- τα κινήματα να πετύχουν το στόχο τους και να αναζητηθούν οι τρόποι ώστε αυτό να μην επαναληφθεί στο μέλλον, η αριστερά ξεμπερδεύει εύκολα ανακαλύπτοντας «νίκες» στις ήττες. Κι αυτό συμβαίνει γιατί, κατά βάθος, για την αριστερά, νίκη είναι μόνο η μεγέθυνση των οργανώσεών της. Μέσα από την πρακτική της φαίνεται πως εξαρχής αυτό την νοιάζει πολύ περισσότερο από την ίδια την έκβαση των αγώνων. Μια συνεπής όμως ριζοσπαστική θέση θα έπρεπε να πει κάτι σαν κι αυτό: «χάσαμε γιατί δεν ήμασταν αρκετά αποφασισμένοι και αποφασισμένες να νικήσουμε, γιατί δεν ακολουθήσαμε τα σωστά μέσα πάλης, γιατί οργανωθήκαμε με δομές τέτοιες που δεν επέτρεψαν την ενεργή συμμετοχή περισσότερου κόσμου στις κινητοποιήσεις κ.λπ.». Μια τέτοια θέση κοστίζει εκλογικά και γι’ αυτό η αριστερά δε θα μπορούσε ποτέ να την υποστηρίξει. Εξάλλου κάτι τέτοιο προϋποθέτει ανοικτές δημοκρατικές διαδικασίες και δυνατότητα πρακτικής και ουσιαστικής ανοικτής αμφισβήτησης των επιλογών των ηγεσιών των κομμάτων, κάτι αδύνατο, εφόσον, τα περισσότερα, αν όχι όλα τα κόμματα της Αριστεράς έχουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συγκεντρωτικά, ιεραρχικά και γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Αφήνει όμως, μια τέτοια ριζοσπαστική θέση, όπως παραπάνω την αναφέραμε, μια παρακαταθήκη στους μελλοντικούς αγώνες για το ριζοσπαστικό εκείνο τμήμα των ανθρώπων που μπορούν να πάνε παρακάτω την κριτική και τις ίδιες τις δομές του κινήματος, διδασκόμενοι μέσα από την πείρα, τις ήττες και τις νίκες δηλαδή, των προηγούμενων κινητοποιήσεων. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια η παραδοχή και η ανάλυση των ηττών συνιστά βασικό κομμάτι μιας δημοκρατικής διαπαιδαγώγησης προς την εμπέδωση της υπευθυνότητας και της κριτικής σκέψης.
Η πολιτική συμμετοχή στις (αμεσο)δημοκρατικές διαδικασίες
Ειδικά μάλιστα σε ό,τι αφορά στο εγχείρημα της άμεσης δημοκρατίας (δηλαδή της δημοκρατίας απλώς, εφόσον η δημοκρατία είναι εξ ορισμού άμεση), η πλήρης αντίθεση του αριστερισμού προς κάθε πνεύμα δημοκρατίας φαίνεται από την ανικανότητα των μελών του να συμμετάσχουν και να λειτουργήσουν μέσα στις δημοκρατικές διαδικασίες. Το περίφημο ανέκδοτο που καταλήγει στην ατάκα «χωρίς γραμμή ο Κνίτης δε γαμεί» μπορεί να εφαρμοστεί και στους αριστεριστές γενικότερα, οι οποίοι, εξάλλου, είναι όλοι τους δέσμιοι της κουλτούρας και του μύθου του ΚΚΕ, έστω κι αν, καταρχάς, το αρνούνται[4]. Αν δεν έχουν, με άλλα λόγια, συζητήσει από πριν τη γραμμή που οφείλουν με κάθε τρόπο να υποστηρίξουν μέσα στις συνελεύσεις, οι αριστεριστές και οι αριστερίστριες αδυνατούν να ενεργήσουν έστω και στοιχειωδώς, αφού είναι ανίκανοι και ανίκανες να συζητήσουν επί ίσοις όροις με άτομα διαφορετικών απόψεων και πολιτικών καταβολών. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα στις δημοκρατικές διαδικασίες συμμετέχουμε αδιαμεσολάβητα, ως πρόσωπα ισότιμα με όλους τους άλλους συμμετέχοντες, και όχι ως μέλη ή φερέφωνα μιας οργάνωσης που έχουν έρθει να περάσουν κάποια γραμμή διαμορφωμένη εκ των προτέρων και εκτός συνέλευσης. Στο επίπεδο της λήψης των αποφάσεων (αυτό που στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία ονομαζόταν ἐκκλησία), οι πολίτες συμμετέχουν ως άτομα, ανεξαρτήτως αν ανήκουν ή όχι σε κάποια συλλογικότητα. Η συλλογικότητα, αντίθετα, προπαγανδίζει τις απόψεις της στο επίπεδο του δημόσιου διαλόγου, της αγοράς: στο χώρο, με άλλα λόγια, όπου ανταλλάσσονται ιδέες, συζητούνται τα διάφορα πολιτικά προτάγματα κ.λπ.
Φυσικά και καθένας ή καθεμιά μας είναι φορέας κάποιας ευρύτερης πολιτικής ταυτότητας, την οποία ούτε μπορεί αλλά ούτε και οφείλει να αφήσει εκτός συνελευσιακών διαδικασιών. Η λύση, με άλλα λόγια, στο πρόβλημα του γραφειοκρατικού καπελώματος των δημοκρατικών διαδικασιών, δεν είναι η κατάργηση των πολιτικών συλλογικοτήτων ή των πολιτικών προταγμάτων που υπερβαίνουν το απλώς πρακτικό ή συνδικαλιστικό επίπεδο, ούτε βέβαια ο απολίτικος μηδενισμός (όπως σπεύδουν να πουν οι αριστεριστές, όταν τους γίνεται κριτική). Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε απλώς μια διαφορετική εκδοχή του προβλήματος κι όχι μια πιθανή λύση του. Αυτή η τελευταία, αντίθετα, μπορεί να αναζητηθεί προς την προσπάθεια δημιουργίας πολιτικών οργανώσεων που αντιλαμβάνονται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο όχι μόνο το ρόλο και τη λειτουργία τους αλλά και την πολιτική ιδεολογία ή το πρόταγμά τους. Κάτι ανάλογο ισχύει με όσους ή όσες από εμάς συμμετέχουν σε δημοκρατικές συνελευσιακές διαδικασίες, όντας, ταυτόχρονα, μέλη κάποιας πολιτικής συλλογικότητας ή, έστω, όντας φορείς μιας ευρύτερης πολιτικής ταυτότητας. Είναι λοιπόν δυνατό, έχοντας αυτά τα χαρακτηριστικά, να μην ενεργούμε καπελωματικά μέσα στις δημοκρατικές διαδικασίες;
Σαφώς και είναι δυνατό. Αρκεί αυτή η ευρύτερη πολιτική ταυτότητα να μην έχει τη μορφή μιας ιδεολογίας που νομίζει ότι βασίζεται στην κατοχή της απόλυτης Αλήθειας και η οποία, ως τέτοια, θεωρεί πως έχει χρέος να επιβληθεί στις δήθεν αδαείς μάζες. Αν κάποιος, με άλλα λόγια, έρχεται στη συνέλευση πιστεύοντας ότι, όχι μόνο δεν έχει τίποτε να διδαχθεί από τους συνομιλητές του, ότι όχι μόνο δεν έχει το παραμικρό να διαμορφώσει μαζί τους, αλλά, αντιθέτως, ότι οφείλει να τους φορέσει καπέλο την ορθή αντίληψη, την οποία αυτοί δε μπορούν –ως πολιτικά αδαείς- να συλλάβουν από μόνοι τους, είναι ήδη γραφειοκράτης, είτε είναι μαρξιστής-λενινιστής είτε αναρχικός είτε υποστηρικτής της «εργατικής αυτονομίας» ή της «περιεκτικής δημοκρατίας» είτε «ανανεωτικός» σοσιαλδημοκράτης και οτιδήποτε άλλο θέλει. Διότι, πολύ απλά, αν αντιλαμβάνεται με τέτοιο τρόπο τις πολιτικές του ιδέες, επόμενο είναι να χρησιμοποιήσει με εργαλειακό τρόπο τις δημοκρατικές διαδικασίες, προκειμένου να περάσει τη γραμμή της οργάνωσής του. Δε θέτει τις ιδέες του, υπό μορφή προτάσεων, στη διάθεση και στην κρίση της συνέλευσης, αλλά προσπαθεί να τις επιβάλει με δόλιες και πλάγιες μεθόδους επί μιας ομήγυρης δήθεν ηλίθιων και πολιτικά αδαών (και σε περίπτωση που κάτι τέτοιο δεν επιτευχθεί, βγαίνει και συκοφαντεί τις διαδικασίες μιλώντας για φίμωση, κατάργηση της ελευθερίας του λόγου κ.λπ). Με άλλα λόγια, δεν είναι υπέρ της δημοκρατίας, ως μέσου λήψης αποφάσεων αλλά και ως πολιτικού προτάγματος γενικώς, αλλά την ανέχεται, όπου αυτή εμφανιστεί, προκειμένου να εισχωρήσει στις διαδικασίες και, βιάζοντάς τις, να προωθήσει τη γραμμή του. Αυτή ακριβώς η προσπάθεια βρίσκεται πίσω από την επιμονή της αριστεράς στη γραμμή: «η άμεση δημοκρατία είναι απλώς ένα πρόσκαιρο μέσο πάλης, ο σκοπός μας ο απώτερος, αντίθετα, είναι η εκλογή μιας νέας κυβέρνησης που θα πάρει πίσω το Μνημόνιο».
Ο καθοριστικός ρόλος του ανένταχτου κόσμου
Το βασικό πρόβλημα έχει να κάνει με το γεγονός ότι σε αυτές τις οργανώσεις συμμετέχουν και αρκετοί τίμιοι αγωνιστές και αγωνίστριες, όπως επίσης και το γεγονός ότι, λόγω της ιδεολογίας τους, οι εν λόγω φορείς, συμμετέχουν συχνά σε κινητοποιήσεις τις οποίες κανείς άλλος δε θα στήριζε (και αυτό ισχύει ειδικότερα αν έχουμε στο νου μας και τις αναρχικές γραφειοκρατίες): εργασιακά και μεταναστευτικά θέματα, κρατική καταστολή, υποστήριξη φοιτητικών καταλήψεων κ.λπ. Άρα το θέμα δεν είναι να εκδιώξουμε, με όρους βίας και δύναμης, αυτές τις οργανώσεις από τις εκάστοτε κινητοποιήσεις ούτε και να υποκαταστήσουμε την ορθή, δημοκρατική και «κινηματική» κριτική στις πρακτικές και την κουλτούρα τους από μια συντηρητικού τύπου και φιλελεύθερη κριτική που θα ασχολείται αποκλειστικά με τις ιδεολογίες τους και η οποία καταλήγει αναγκαστικά σε μια άνευ νοήματος δεξιά, αντικομουνιστική ή αντιαναρχική εμμονή. Το θέμα είναι, σε γενικότερο επίπεδο, να βρούμε έναν τρόπο να συνεργαζόμαστε μαζί τους, όπου αυτό είναι δυνατό και όπου χρειάζεται, σε εντελώς τακτικό επίπεδο, έχοντας, παράλληλα, τη δυνατότητα, να βάζουμε φρένο στις ραδιουργίες τους, από τη στιγμή που βλέπουμε να ξεκινά η προσπάθειά τους να κυριαρχήσουν στις διαδικασίες ή απλά να τις σαμποτάρουν (εφόσον ενδεχομένως να κρίνουν ότι δεν τους συμφέρει πλέον αυτές να συνεχίζουν να υπάρχουν).
Στο βαθμό που είμαστε μέλη δημοκρατικών και ελευθεριακών συλλογικοτήτων ή, έστω, άτομα ήδη πολιτικοποιημένα, που δεν πολιτικοποιούμαστε, δηλαδή, μέσα από τις διαδικασίες του εκάστοτε κινήματος, θα πρέπει να συνεννοούμαστε, ώστε να ενεργούμε οργανωμένα, προς την κατεύθυνση του σαμποταρίσματος των γραφειοκρατικών ραδιουργιών, με σκοπό τη διάνοιξη του πεδίου για να πάρει το λόγο ο ανένταχτος κόσμος, σαν ένα είδος, με άλλα λόγια, περιφρούρησης των δημοκρατικών διαδικασιών.
Αυτό το σημείο είναι καίριο: θα πρέπει να είναι σαφές ότι ο αγώνας ενάντια στο γραφειοκρατικό καρκίνο και τις αστείρευτες μεταστατικές του ικανότητες, δε μπορεί ποτέ να είναι αποτελεσματικός, αν ο ίδιος ο ανένταχτος κόσμος δε σπάσει την παθητικότητα και την ετερονομία του οι οποίες είναι ακριβώς αυτές που επιτρέπουν στους αριστεριστές να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο ως πιο «έμπειροι» πολιτικά και κινηματικά ή, απλούστερα, ως πιο ικανοί στο γραφειοκρατικό παιχνίδι και τις μανούβρες. Το θέμα, με άλλα λόγια, δεν είναι να πετάξουμε έξω τους αριστεριστές με σκοπό να περάσουμε την αναρχική ή αυτόνομη γραμμή μας.
Αν είμαστε όντως φορείς μια δημοκρατικής κουλτούρας, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι βαρύνων παράγοντας είναι πάντοτε η ίδια η κοινωνία, δηλαδή, σε ό,τι μας αφορά εν προκειμένω, ο ανένταχτος κόσμος: είναι αυτός που επιτρέπει, μέσω των αδυναμιών του (πολιτική απειρία, παθητικότητα, έλλειψη προθυμίας να αναλάβει ευθύνες, έλλειψη αίσθησης αυτοπεριορισμού, ναρκισσισμός κ.λπ.), στους αριστεριστές να κάνουν παιχνίδι, αλλά είναι και ο ίδιος, μέσω της πολιτικής του ενεργοποίησης (σπάσιμο της παθητικότητας, πιο ενεργή συμμετοχή, ανάληψη πρωτοβουλιών και υπεύθυνων πόστων, έλεγχος των ομιλητών, αυτοπεριορισμός κ.λπ.), που μπορεί οριστικά να τους περιθωριοποιήσει και να επιτρέψει την πραγματική εμπέδωση των δημοκρατικών διαδικασιών. Όπως το έλεγε άλλωστε η γαλλική Οργάνωση επαναστατών νέων εργαζόμενων, το 1972, σε μια κλασική πλέον μπροσούρα της («Ο μιλιταντισμός, ανώτατο στάδιο της αλλοτρίωσης»), «ο μιλιταντισμός βασίζεται στην αλλοτρίωση καθενός από εμάς. Η αλλοτρίωση όμως δεν εξαφανίζεται με το κούνημα ενός μαγικού ραβδιού και ο μιλιταντισμός αποτελεί την ιδιαίτερη παγίδα που στήνει ο παλιός κόσμος στους επαναστάτες». Ο αριστερισμός, με άλλα λόγια, είναι το προϊόν των ίδιων μας των αδυναμιών, τόσο ως μελών πολιτικών συλλογικοτήτων, όσο και ως ανένταχτου κόσμου: στο βαθμό που αυτές συνεχίζουν να υφίστανται, οι αριστεριστές αλλά και οι υπόλοιποι γραφειοκράτες, θα είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν ότι πρέπει να τις ξεπεράσουμε.
Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία
Πολιτική ομάδα για την Αυτονομία 
Χρήσιμες τόσο η ενημέρωση, όσο και οι διαπιστώσεις σε μας τους επαρχιώτες.
Κάποιες παρατηρήσεις, που ελπίζω να γίνουν κι αυτές λίγο «χρήσιμες»:
– Στους μικρούς τόπους της περιφέρειας, δεν υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα «εισοδισμού». Κι αυτό , γιατί δεν υπάρχει η «ανωνυμία». Όλοι γνωριζόμαστε και φυσικά τι εκπροσωπεί ή υπηρετεί ο καθένας.
– Όταν υπάρχει μαζική και αυθόρμητη συμμετοχή κόσμου, τα κομματικά φερέφωνα δεν έχουν κάποια τύχη, όπως δεν έχουν και οι δικές μας απόπειρες «καπελώματος». Άρα, το ζητούμενο πρέπει να είναι η μέγιστη δυνατή συμμετοχή του κόσμου στις διαδικασίες συναπόφασης.
– Αυτό το τελευταίο, δεν μπορεί να επιτευχθεί, όσο συνεχίζουμε να θεωρητικολογούμε, χωρίς να βλέπουμε τι προκύπτει από τη διαύγαση της πραγματικότητας. Χρειάζεται το ανεπανάληπτο και πανελλαδικό αίτημα του πρώτου καιρού (άμεση) δημοκρατία, να πάρει μορφή, σχήμα, σχέδιο και να γίνει πολιτική συσπείρωσης και δράσης πολλών – πολλών ανθρώπων.
– Δεν προτίθεμαι να προτείνω τις δικές μου σκέψεις, σαν την «απόλυτη αλήθεια». Ούτε με ενοχλεί η συμμετοχή σε εκλογές, από ένα μόρφωμα που θα φτιαχτεί, γύρω από αυτό-νομες πολιτικές. Ο πληθυσμός που έχει εκφράσει πλειοψηφική δυσαρέσκεια «περιμένει» – θέλει έξοδο από την ανθρωπιστική καταστροφή. Πώς;
– Κι επειδή περιμένω τον ξεσηκωμό θύελλας, για την τελευταία παράγραφο, περιμένω άποψη, που θα μπορέσει να μετατρέψει την πλειοψηφική δυσαρέσκεια σε πλειοψηφική πολιτική δύναμη, προφανώς ανατροπής, αλλαγής και δημιουργίας.
– Οι εκλογές – το τελευταίο φύλλο συκής του καθεστώτος- ή που θα αλλάξουν τα πράγματα ή που θα τις καταργήσουν. Δε με χαλάει μια «βουλή» που θα διαλύσει τη βουλή. Μια «κυβέρνηση», που θα καταργήσει την κυβέρνηση. Ένα «μεταβατικό» στάδιο , μονίμως, ανακλητό και αυτοαναιρούμενο.
– «Κίνημα», που δεν αποκλείει τη συμμετοχή στα «καθεστωτικά» απομεινάρια της κατ’ επίφαση δημοκρατίας, είναι εκείνο που μετατρέπει, προετοιμάζει και συνδιαμορφώνει την προοπτική της απελευθέρωσης της χώρας , της ευρώπης και του πλανήτη, από την ολιγαρχική εξουσία. Αποτελεί απειλή, τρόμο και φόβο, γι’ αυτό, όπου το πετύχουν, το βάζουν στο άγριο στόχαστρο τους.
– Με τον «ενδιάμεσο» στόχο της «συμμετοχής» στα δικά τους δρώμενα, ας προετοιμαζόμαστε για παγκόσμιο πόλεμο. Η δύναμη ενάντια στη βία.
– Ας γίνει σαφές, από όλους και προς όλους, πως η συμμετοχή στις εκλογές τους, από μόνη της δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Η λύση είναι η συμμετοχή ΟΛΩΝ σε ΟΛΑ όσα μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας. Εκεί, θα φανεί τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και τι όχι.
Προειδοποιώντας, πως «συμμετέχουμε», για να γκρεμίσουμε και να αλλάξουμε τις αυταπάτες, για να καταργήσουμε τη βουλή και την κυβέρνηση, για μια συνταχτική συνέλευση και για ένα σύνταγμα, όπου τους νόμους θα ψηφίζει ο λαός και όλα θα είναι άμισθα και ανακλητά, θα συμβούν δύο τινά: Ή εμείς, δηλ. η δημοκρατία, θα καταργήσει τη βουλή και το κράτος ή η Ολιγαρχία. Στη θέση των σημερινών ολιγαρχικών θεσμών: Ή Δημοκρατία ή Δικτατορία. Τα «φύλλα συκής», είτε έτσι είτε αλλιώς, θα καταργηθούν.
Δεν επιθυμώ το δεύτερο και , προετοιμαζόμενος για αυτό το βέβαιο ενδεχόμενο, θα νικήσω.
(Και δεν τρέφω την αυταπάτη, πως όλος ο λαός είναι «παλικάρια» και δε θα φοβηθούν με αυτά.)
Η φαντασία μου δεν έχει να προτείνει κάτι προσφορότερο. Η άλλη λύση, ίσως, να είναι η υποβολή αιτήματων, μήπως μας βαρεθούν, από την πολύ επανάληψη και τα κάμουν δεκτά. Εκτός, αν κάποιοι ονειρεύονται αίμα και φράουλες, μια ματοβαμένη σύγκρουση, που δε θα δουν ποτέ, γιατί δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος να υπάρξει, όπως δεν υπάρχουν τα «υποκείμενα» και η διάθεση αυτών. Έτσι λέει, η δική μου διαύγαση.
Η δική μου φαντασίωση έχει αίμα, σαν προοπτική, κι ας είναι εξ ορισμού ειρηνική. Βλέπω το φόβο μιας τέτοιας προοπτικής στα μάτια της εξουσίας.
Το ζητούμενο είναι μια διεγερτική πολιτική. Θα φτιαχτεί.
ΥΓ
Tελικά, κανείς από τους σημερινούς συνομιλητές δεν θα είναι αυτός που θα αποφασίσει. Η μέγιστη συμμετοχή πολιτών στις αποφάσεις, θα προσδιορίσει το δρόμο.
Ευχαριστώ
Παράθεμα: Κάτω οι Γραφειοκρατίες Πάνω οι Πλατείες (vol2) | Eagainst.com - Be realistic, demand the impossible!
Πως αποφεύγεις τη γραφειοκρατία ?
Πως αποφεύγεις την μαρξιστική ορολογία που χρησιμοποιούν οι αριστεριστές ?
Πώς ενσωματώνεις τα αγωνιστικά αριστερά κομμάτια του λαού πείθοντας μέσα στο αόριστο πλαίσιο της «άμεσης» δημοκρατίας όταν ήδη το άμεση και μόνο συγχέει ?
Οι άνθρωποι που έχουν ήδη πληγεί (άνεργοι, άστεγοι ,)πώς θα ακολουθήσουν ένα κίνημα που δεν τους δείχνει έναν άμεσο δρόμο εξόδου από την κρίση ?
Ερωτήσεις κάνω χωρίς να έχω τις απαντήσεις….αλλά όλα φαίνονται τόσο γενικά που φαίνεται απίθανο να υπάρξει συγκεκριμένη αμεσοδημοκρατική λύση ακόμα και το σύστημα να άφηνε την εξουσία στις συνελεύσεις των πλατειών……
Κατά τη γνώμη μου χρειαζόμαστε μια μεταβατική λαική εξουσία στο δρόμο για την δημοκρατία των πλατειών…..
Δεν ξέρω- αναρωτιέμαι….
Ως προς αυτό που λέει ο Οδυσσέας, εγώ πιστεύω ότι ο κόσμος, η ελληνική κοινωνία δηλαδή και όχι η μειοψηφία των πλατειών, δεν «τραβάει» πολιτικά. Πιο πολύ βλέπω να επικρατεί ένας κοινωνικός κανιβαλισμός και μια λογική συντεχνιακή (ιδιοκτήτες ταξί, οπαδοί ομάδων κ.λπ.) απέναντι στα νέα μέτρα, παρά κάποια συλλογική βούληση για αγώνα.
Ως προς το ζήτημα της αποφυγής της γραφειοκρατίας, αυτό είναι άμεσα συνυφασμένο με το ζήτημα της ενεργητικής και υπεύθυνης συμμετοχής και του λεγόμενου «ανένταχτου» κόσμου, αυτό προσπαθούμε να το τονίσουμε και στο τελευταίο κομμάτι του κειμένου μας. Όσο ο κόσμος δεν επιθυμεί την πραγματικά δημοκρατική συμμετοχή αλλά κουτσοβολεύεται με το να αναλαμβάνουν άλλοι τις ευθύνες, λαμβάνοντας, ταυτόχρονα, και όλες τις βασικές αποφάσεις, μοιραίο είναι οι γραφειοκράτες να κυριαρχούν.
Υπό αυτή την έννοια, ενώ, προσωπικά, συμφωνώ με τις ενστάσεις του Afrikazoao, σχετικά με ότι το σύνθημα της άμεσης δημοκρατίας είναι γενικόλογο και ανεπαρκές (π.χ. είναι σαφές ότι δε νοείται κοινωνική και δημοκρατική αλλαγή δίχως δημοκρατία στον τομέα της παραγωγής και της εργασίας), διαφωνώ με την πρόταση για την προώθηση ενός είδους μεταβατικής εξουσίας, αν με αυτό εννοούμε μια νέα κυβέρνηση, έστω αριστερή. Διότι, με αυτόν τον τρόπο, θα επιστρέφαμε απλώς στην πρότερη κατάσταση και τις σχέσεις αλλοτρίωσης και κυριαρχίας στο πολιτικό επίπεδο, δηλαδή, με άλλα λόγια, στον κοινοβουλευτισμό.
Άρα, το ζήτημα που μας θέτει το κίνημα της άμεσης δημοκρατίας (κι εδώ έγκειται, νομίζω, η ιδιομορφία αλλά και μια κάποια εσωτερική αντίφαση της ελληνικής περίπτωσης σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει, π.χ., στην Ισπανία ή το Ισραήλ) είναι το εξής: αγωνιζόμαστε απλώς για να ακυρωθεί το μνημόνιο και να γυρίσουμε στην πρότερη κατάσταση, δηλαδή σε έναν πιο «ανθρώπινο» και πιο σοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό, ή ζητάμε, με αφορμή την κρίση, μια συνολική αναδιάρθρωση της ζωής μας, τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο; Όχι ότι αυτό το δεύτερο μου φαίνεται εφικτό δεδομένης της κατάστασης τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Δύση. Ωστόσο, αν δεν ξεκαθαριστεί η απάντηση που δίνουμε στο ερώτημα αυτό, νομίζω ότι δε μπορούμε να έχουμε μια σαφή πολιτική γραμμή, ικανή ενδεχομένως να προσελκύσει κάποιον κόσμο.
Αν και, όπως είπα και στην αρχή, αμφιβάλλω αν η μεγάλη μάζα του κόσμου επιθυμεί κάτι περισσότερο από το να επιστρέψουμε στην προ λιτότητας κατάσταση.
Νίκος
Πάρα πολύ ωραία (ως προς τα σχόλια). ΄
– Όταν, ξαφνικά και αυθόρμητα, σε όλη την Ελλάδα , ακούστηκε το αίτημα της (άμεσης) δημοκρατίας ήταν και εξακολουθεί να είναι μια ευχάριστη έκπληξη, που έκανε πολλούς να στρέψουν την προσοχή τους στα τεκταινόμενα στην Ελλάδα (Ζίζεκ και άλλοι).
Ας μην υποτιμήσουμε το σύνθημα, επειδή δεν έχει (ακόμα) περιεχόμενο.
– Από ένστικτο ή από γνώση, η κυρά Μαρία και ο κυρ Μιχάλης το φώναξαν, όταν κανένα καθεστωτικό κόμμα (όλα είναι καθεστωτικά) δεν το είχε στην ατζέντα του. Και ξαφνικά, το έχουν κάμει «μαϊντανό» στις ανακοινώσεις τους, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ (αμεσοδημοκρατική διαβούλευση για το ν/σ των δημοψηφισμάτων) και η ΝΔ( 32 σημεία για αλλαγή συντάγματος). ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΙΚΗ!!!
– Ας μην αναζητούμε «περιεχόμενο», ερήμην αυτών που το φώναξαν. Ας πούμε κάτι «μικρότερο»: «Εκφράζει τη θέληση και την επιθυμία ενός λαού να συμμετάσχει στη λήψη των αποφάσεων». Μπορεί να μην ξέρει το πώς ή το περιεχόμενο (ούτε εμείς ξέρουμε), αλλά αποτελεί μια συγκλονιστική βάση για συζήτηση, που κανείς δεν τολμά να παρακάμψει. Βρήκαμε το στόχο. Μένει το πώς και το «περιεχόμενο» θα βρεθεί , όταν συνδέσει ο καθένας τις τύχες του, με τη μοίρα των πολλών. (Εκείνη η «Ηθική» του Ζιμπέκι λέει ενδιαφέροντα πράγματα, για το πώς: «να γίνουμε ανώνυμοι συλλογικοί συγγραφείς της ιστορίας». «Να πάψουμε να υπάρχουμε, έξω από το πλήθος των «από κάτω» «. Κάπως έτσι τα κατάλαβα ).
– Η δική μου εμπειρία, από μια γωνιά της χώρας είναι «διαφορετική» για το τί θέλει η «μάζα». Διψά για πολιτική, για πρόταση για προοπτική, που, ξεφεύγοντας από τη «θεωρία» (από απόσταση θεώρηση), να έχει «ρεαλισμό», με ή χωρίς εισαγωγικά.
– 6 φορές σε ανοιχτές διαδικασίες και κόντρα σε άλλες προτάσεις, ψηφίστηκαν πολιτικά κείμενα , που η συνόψιση τους εμπεριέχεται σε αυτό που θα βρείτε στις μηχανές αναζήτησης, αν γράψετε «η διακήρυξη της κεντρικής πλατείας Αργοστολίου». Δεν είναι μόνο λόγια και θεωρία. Παρέλυσε , με πρωτόγνωρο τρόπο μια πόλη στις 23/2. Αναζητείστε κι εκεί το «ψήφισμα της Πλατείας Καμπάνας», όπου θα δείτε το πλαίσιο που άρεσε και αποτέλεσε αφορμή για μαζικό κλείσιμο της πόλης. Τους κόστισε , διεκδικώντας πολίτευμα, όπου «οι πολίτες θα ψηφίζουν τους νόμους».
– Δεν θα ήθελα να πω περισσότερα. Ας επανέλθουμε.
– Για την ιστορία: ΟΛΕΣ οι ψηφοφορίες είχαν ποσοστά της τάξεως του 99%. Στις αποφάσεις, επειδή είναι μικρός ο τόπος και γνωριζόμαστε, συμμετείχαν άνθρωποι από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά και κυρίως άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν ασχοληθεί με την πολιτική.
Η «διακήρυξη» στήθηκε πάνω σε ένα κείμενο των «αυτόνομων». Τέθηκε σε ψηφοφορία , αν θα αποτελούσε αυτό για βάση της απόφασης ή κάποιο κείμενο από την πλ. Συντάγματος εκείνων των ημερών (δεν θυμάμαι ποιο). Πέρασε το πρώτο και εμπλουτίστηκε , με ΟΛΕΣ τις προτάσεις που ακούστηκαν εκείνη τη μέρα.
– Με αυτά τα λίγα, θέλω να πω πώς η σύγχιση είναι πιο πολύ στα δικά μας μυαλά. Όταν υπάρχει πολιτική, υπάρχει συσπείρωση και κινητοποίηση. Διαυγάζοντας την πραγματικότητα, προχωράμε. Με αυτά δεν εξωραϊζω τίποτα. Αυτοί που ψήφιζαν είχαν το φόβο στα μάτια και την ψυχή. (Ευτυχώς, που υπάρχει το ελβετικό σύνταγμα, ώστε να αποστομώνονται όσοι μιλούν για ανέφικτα και ουτοπίες)
Καλησπέρα και απο εμένα.
Δεν θα πω πολλά.Θα αρκεστώ μόνο στο ότι η Ελλάδα, παρ΄όλη την προσπάθειά της να πείσει για το αντίθετο τα τελευταία χρόνια, αποτελεί μια παραδοσιακή κοινωνία, αν μπορώ να το πω έτσι.Το γεγονός ότι έχει μεγάλη αριστερα και το μεγαλύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προοδευτισμό.Είναι μια περίεργου είδους παραδοσιακή κουλτούρα που απλά θέλει να έχει αξιώσεις προοδευτισμού επειδή προβάλει ένα δήθεν «αντικαπιταλιστικό» προσωπείο.Αυτό ισχύει περισσότερο για την αριστερά, και λιγότερο για τον α/α/α χώρο, που φαίνεται αλλοτριωμένος από το δόγμα «δράση για την δράση»…Το μόνο θετικά προσημασμένο γεγονός είναι οι πλατείες, που και αυτές έχοντας απέναντί τους τις παραδοσιακές ιδεολογίες, φαίνονται ήδη να έχουν εξασθενίσει.Ισχύει με λίγα λόγια μια παραλλαγή αυτού που είχε πει ο Μαρξ στον πρόλογο του 1ου τόμου του Κεφαλαίου, για το ότι για τις λιγότερο «ανεπτυγμένες» (βιομηχανικά) χώρες, οι περισσότερο ανεπτυγμένες αποτελούν απλά την εικόνα του μέλλοντός τους.
Γειά σας φίλοι.
Προέρχομαι απ’ το χώρο του αριστερισμού (όπως το άρθρο το θέτει).
Παρακολουθώ την ομάδα απ’ το 2009. Συμφωνώ στα περισσότερα και διαφωνώ σε αρκετά. Ίσως τα συζητήσουμε στο μέλλον.
Τώρα γι’ αυτό που καίει όλους(;) μας: τη κοινωνική και πολιτική κρίση στην Ελλάδα.
Σιγά σιγά, όλοι καταλαβαίνουμε ότι για τουλάχιστον 2 δεκαετίες θα πρέπει να ξεχάσουμε το βιοτικό επίπεδο που είχαμε. Θα ζήσουμε στη φτώχεια. Όσοι τουλάχιστον δεν ζούσαμε ήδη. Εξαιρούνται τα μέλη της αστικής τάξης. Οι υπόλοιποι έχουμε βάλει σοβαρή υποψηφιότητα.
Το θέμα όμως είναι πολιτικό. Εντάξει θα ζήσουμε στη φτώχεια, αλλά με τι όρους; Ο διαχωρισμός σε πλούσιους και φτωχούς θα οξύνεται; Το χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών θα διευρύνεται; Ποιος αποφασίζει για αυτά; Μόνο οι λίγοι και κατέχοντες; Πότε θα αποφασίσουν οι πολλοί;
ΌΛΗ Η ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΟ ΛΑΟ.
Η μέθοδος των δημοψηφισμάτων όπως εφαρμόζεται στην Ελβετία
(http://direct-democracy.geschichte-schweiz.ch/) είναι κατά τη γνώμη μου ένα πρώτο βήμα.
Διονύσης
Υ.Γ. Αν ενδιαφέρεστε να συστηθούμε δείτε στο http://diastavrumena-pira.blogspot.com.
Ένα μικρό σχόλιο αναφορικά με τη σύνθεση των ομιλητών στην εκδήλωση περί των αλλαγών στα πανεπιστήμια (21/8/2011). Με εξαίρεση τους φοιτητές ειναι σχεδόν η ίδια με αυτήν που είχε αρχικά καταλήξει η θεματική παιδείας αλλά τελικά δεν μπόρεσε να γίνει λόγω ασυμφωνίας των φοιτητών. Επίσης αυτοί που εμπλέχτηκαν στην διοργάνωση ήταν όσοι είχαν μείνει στην Αθήνα τον Αύγουστο και εντελώς συμπτωματικά είναι ένα ανένταχτο δυναμικό εκτος και εκτος ΣΥΡΙΖΑ.
Βασίλης
Γεια χαρά σε όλους.
Συμφωνώ με το Νίκο ότι την απάντηση στη γραφειοκρατία τη δίνουν (ή πρέπει να τη δίνουν) οι ίδιοι οι ανένταχτοι αγωνιστές σε ένα κίνημα. Με την ενεργητικότητα, την επιμονή και τη φαντασία, πρέπει να διεκδικούν την αυτονομία τους και να ακυρώνουν τις γραφειοκρατικές τάσεις.
Οι πλατείες έχουν αδειάσει και αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Από τη μία οι άνθρωποι δε δείχνουν τόσο αποφασισμένοι και συνειδητοποιημένοι, όχι ακόμα ίσως. Το είδαμε και στις δράσεις και τις συγκρούσεις του Ιούνη, που ήταν αναντίστοιχες του «πλατειακού ξεσπάσματος» και του διακυβεύματος. Σίγουρα υπήρξε και για πολλούς που έτρεξαν πολύ, η κούραση και η απογοήτευση. Από την άλλη, είναι σίγουρο ότι πολλοί πολιτικοποιημένοι χώροι «σαμποτάρουν» αυτά τα πιο «ανοιχτά» πειράματα. Σαν κατά κάποιον τρόπο να ενοχλούνται από την μετατόπιση του πολιτικού και κινηματικού βάρους προς τον ανένταχτο κόσμο. Εδώ ίσω κολλάει και η παρατήρηση του «Α» για τον Α/Α χώρο. Η εμμονή στην a priori ιδεολογική καθαρότητα παράλληλα με την αποσπασματική «άγρια» δράση, δημιουργεί ένα νέο είδος κινηματικής γραφειοκρατίας, μπλοκάροντας τη σύνθεση της «πολιτικής εμπειρίας» με το πιο αυθόρμητο κατέβασμα του κόσμου στις πλατείες.
Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι το καλοκαίρι δεν καταφέραμε α) να δημιουργήσουμε ένα πιο ενεργό δίκτυο επικοινωνίας ανάμεσα στις πλατείες Αθήνας και Ελλάδας γενικότερα και β) δεν έγινε εφικτό το άνοιγμα της κουβέντας γύρω από την επέκταση του πολιτικού αιτήματος για άμεση δημοκρατία, ή εστω του να «πάρουμε τις χωές στα χέρια μας» στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο. Νομίζω ότι τα προβλήματα είναι μεγάλα και οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να δουν κάτι πρακτικό, κάτι χειροπιαστό, μια υλοποιήσιμη απάντηση. Για μένα, το κρίσιμο σημείο είναι να πάψουμε να βλέπουμε διαζευκτικά το ζήτημα της δημιουργίας παράλληλων θεσμών ή «εξω-καπιταλιστικών» χώρων δράσης με αυτό της συνολικής σύγκρουσης με τις ήδη υπάρχουσες δομές. Το κάθε ένα από τα παραπάνω από μόνο του, καταλήγει αποσπασματικό και απορροφήσιμο από το σύστημα.
Μήτσος
Δεν έχετε καταλάβει καλά τα πράγματα.Αν μιλάτε για δημοκρατία ,μιλάτε για όλους και οχι να ξεχωρίζεται διάφορους(αριστεριστές και άλλους).Αν θεωρείται αυτόνομους κάποιους που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και πάνε όπου τους πάει η βάρκα,λυπάμαι λάθος.Εγώ είμαι ένα κράμα από α/α και αριστερά.(εφτιαξα δικό μου χώρο).Στην πλατεία δεν προσπαθήσανε οι αριστεροί να καπελώσουνε,εκτός αν θεωρείται αριστερούς αυτούς που προσπαθούν να έχουν καθαρή σκέψη και να θέλουνε δημοκρατία και όχι οχλοκρατία.Μέσα σε όλους αυτούς που ονομάζετε αριστερούς βρισκόντουσαν άνθρωποι από όλους τους χώρους όχι μόνο κομματικοί,κάποιοι είναι ,αλλά δεν είναι όλοι.Οταν κάποιος άνθρωπος δεν είναι αντικειμενικός και τσουβαλιάζει,δεν νομίζω ότι μπορεί να μιλάει για άμεση δημοκρατία..Αν με όλα αυτά που συμβαίνουν,κάποιοι βρίσκοντε στον κόσμο τους και μιλάνε για αυτονομία,την στιγμή που η κοινωνία πάει προς τον φασισμό,δεν ξέρω κάπου χάνετε την μπάλα.Οποιοι θέλουν αυτονομία ,να δημιουργήσουν πρώτα πραγματικά αυτόνομες κοινότητες,να δούνε πως λειτουργούν εκεί τα πράγματα και να μην λένε αερολογίες,μικροαστοί που ζούνε μέσα στην κοινωνία,πληρώνοντε από αυτή και ονειρεύοντε αυτονομία.Κάποτε πήγαμε σε ένα χωριό ,αυτός που είχε το σπίτι ήθελε να φυτέψει ένα δέντρο,μία κοπέλα από την Αθήνα,με χαρά ανθρώπου πόλης λέει,εγώ θέλω να το φυτέψω,μετά από δύο τσαπιές κουράστηκε και το φύτεψα εγώ .Ετσι λειτουργούν και οι αυτόνομοι του συντάγματος,λόγια λόγια,χωρίς υπόσταση.αυτό νιώθουμε εμείς και δεν είναι θέμα κομματικών.Πως μπορείς να μιλάς για αυτονομία ,όταν γύρω σου γίνεται πόλεμος ,οι κυρίαρχοι θέλουν να επιβληθούν σε όλα ,.Προσπάθησε να φτιάξεις μια πραγματικά αυτόνομη κοινότητα,δίδαξε με το παράδειγμα σου,αλλά πάλεψε να αλλάξει και το άκρως επικίνδυνο τοπίο που δημιουργείτε γύρω σου,γιατί αλλιώς θεωρείσαι παρτάκιας και έχεις έλλειψη αντίληψης.Αν δεν μπορείτε να κατανοήσετε απλά πράγματα,μην κατηγορείτε ανθρώπους τόσο εύκολα.Η ειλικρινής και σοβαρή δημοκρατική προσπάθεια,δεν περιέχει τέτοιου είδους αντιπαλότητες,η παρωδία και η προσπάθεια από κάποιους που λειτουργούν εξουσιαστικά και θεωρούν ιδιοκτησία τους την συνέλευση,αλλά νομίζουν ότι είναι αυτόνομοι και εναντίον της εξουσίας,είναι εδώ το πρόβλημα.,
Ας είμαστε ακριβείς, αν θέλουμε να συνεννοούμαστε.
1) Κανείς δεν είπε ότι το Σύνταγμα δημιούργησε μια αυτόνομη κοινωνία. Δεν ξέρω από που το συνήγαγες αυτό. Δηλαδή δε νομίζω καν το κείμενο να αναφέρεται σε αυτό το ζήτημα. Μιας και το έθιξες όμως, θα έλεγα ότι στο Σύνταγμα έγιναν κάποια συγκεκριμένα βήματα. Προφανώς και η κοινωνία γενικώς αδιαφορεί γι’ αυτές τις εξελίξεις, αφού μέχρι τώρα δεν έχει δείξει να αντιδρά ουσιαστικά στις επιβαλλόμενες πολιτικές.
2) Δεν καταλαβαίνω σε τι αποσκοπούν οι υπερβολές περί φασισμού. Το σχόλιό σου είναι χαρακτηριστικό δείγμα αριστερίστικης αντίδρασης στην κριτική σχετικά με τις πρακτικές της αριστεράς: «εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσείς ασχολείστε με την αριστερά;». Αυτά τα έχουμε ξανακούσει χιλιάδες φορές και γι’ αυτό άλλωστε αναφερόμαστε σε αυτό το ρητορικό τέχνασμα στο κείμενο. Δηλαδή η μόνη λύση για να αντισταθούμε στην επιβαλλόμενη κατάσταση είναι να αφήσουμε τους Γκαργκάνες και τους Σωτήρηδες να μας κάτσουν στο σβέρκο; Είμαστε σοβαροί;
Αν κάτι είναι παρωδία δημοκρατίας, όπως λες, αυτό είναι οι αριστερίστικες οργανώσεις που, ενώ είναι κάργα γραφειοκρατικές και ιεραρχικές από άποψη δομής (κεντρικές επιτροπές, γενικοί γραμματείς, ηγετίσκοι κ.λπ.), βγαίνουν τώρα και το παίζουν υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, επειδή είδαν ότι στο Σύνταγμα αυτό το αίτημα πέρασε από την πρώτη μέρα.
Να πω, τέλος, ότι εμείς δεν κάνουμε κριτική σε συγκεκριμένες ιδεολογίες, στο κείμενό μας, αλλά σε συγκεκριμένες πρακτικές. Αυτές οι πρακτικές είναι που τις αποκαλούμε γραφειοκρατικές. Στο μεγαλύτερο μέρος των περιπτώσεων, οι οργανώσεις που ακολουθούν αυτές τις πρακτικές, είναι μπολσεβίκικες οργανώσεις, δηλαδή τροτσκο-σταλινο-μαοϊκές (ανάλογα με την εκάστοτε περίπτωση). Εξού και η χρήση του όρου «αριστερισμός». Όπως όμως τονίζουμε και στο κείμενο, ανάλογες γραφειοκρατικές πρακτικές υιοθετούνται και από πολλές αναρχικές και ελευθεριακές ομάδες ή συλλογικότητες, οι οποίες, ως τέτοιες, δεν υιοθετούν μοντέλα φανερής ιεραρχίας (ξέρουμε όμως τι γίνεται στο εσωτερικό τους με τους διάφορους παράγοντες και αναρχοπατέρες).
Όπως το λέει πολύ σωστά ένα σχόλιο στο Indymedia, «Για να γίνουν εφικτές οι όσο το δυνατόν πιο δημοκρατικές συνελεύσεις όπως περιγράφονται παραπάνω, είναι απαραίτητο να υπάρχουν (για την ακρίβεια να δημιουργηθούν…) συλλογικότητες που να διέπονται από τις ίδιες αρχές που περιγράφηκαν για τις συνελεύσεις.
Παρατηρείται σε απίστευτη έκταση δυστυχώς, το φαινομενικά (αλλά όχι ουσιαστικά) παράδοξο, λιγότερο ή περισσότερο ιεραρχικές οργανώσεις να μιλούν για οργάνωση από τα κάτω των συνελεύσεων, των συλλόγων κτλ, για αυτο-οργάνωση, για αμεσοδημοκρατία και άλλα, που προφανώς δεν ισχύουν στο εσωτερικό τους. (Και αυτό αφορά, δυστυχώς και πάλι, τόσο τις επίσημα ιεραρχικές οργανώσεις της αριστεράς όσο και τις «άτυπα» εξουσιαστικές συλλογικότητες που απαρτίζουν την συντριπτική πλειοψηφία του λεγόμενου αναρχικού χώρου στην Ελλάδα και όχι μόνο)» (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1335456).
Νίκος
«Υπό αυτή την έννοια, ενώ, προσωπικά, συμφωνώ με τις ενστάσεις του Afrikazoao, σχετικά με ότι το σύνθημα της άμεσης δημοκρατίας είναι γενικόλογο και ανεπαρκές (π.χ. είναι σαφές ότι δε νοείται κοινωνική και δημοκρατική αλλαγή δίχως δημοκρατία στον τομέα της παραγωγής και της εργασίας), » » Όχι ότι αυτό το δεύτερο μου φαίνεται εφικτό δεδομένης της κατάστασης τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Δύση. » «Ωστόσο, αν δεν ξεκαθαριστεί η απάντηση που δίνουμε στο ερώτημα αυτό, νομίζω ότι δε μπορούμε να έχουμε μια σαφή πολιτική γραμμή, ικανή ενδεχομένως να προσελκύσει κάποιον κόσμο.
Αν και, όπως είπα και στην αρχή, αμφιβάλλω αν η μεγάλη μάζα του κόσμου επιθυμεί κάτι περισσότερο από το να επιστρέψουμε στην προ λιτότητας κατάσταση.» Νίκος
«Νομίζω ότι τα προβλήματα είναι μεγάλα και οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να δουν κάτι πρακτικό, κάτι χειροπιαστό, μια υλοποιήσιμη απάντηση. Για μένα, το κρίσιμο σημείο είναι να πάψουμε να βλέπουμε διαζευκτικά το ζήτημα της δημιουργίας παράλληλων θεσμών ή “εξω-καπιταλιστικών” χώρων δράσης με αυτό της συνολικής σύγκρουσης με τις ήδη υπάρχουσες δομές. Το κάθε ένα από τα παραπάνω από μόνο του, καταλήγει αποσπασματικό και απορροφήσιμο από το σύστημα.» Μήτσος .
Αυτά θέλω να τονίσω και εγώ.
Οι υπερβολές περί φασισμού(εύχομαι να είναι υπερβολές),όταν παρακολουθείς την κοινωνία και βλέπεις ότι χαμένη και απογοητευμένη δεν ξέρει που να στραφεί,μπορεί να στραφεί οπουδήποτε και δεν είναι τυχαίο που ανεβαίνει η χρυσή αυγή.Αν εσείς θέλετε να βάλετε την ταμπέλα του αριστεριστή σε έναν άνθρωπο ,που παρακολουθεί και ακούει τον κόσμο,εντάξει.Εγώ επίσης μπαίνω σε μπλόγκ αριστερών και τους κάνω κριτική,για την συμπεριφορά τους.Δεν θέλω κανένας Γκαργκάνας και λοιποί να μας καθήσουν στο σβέρκο.Θέλω αυτή την στιγμή ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα και στον κόσμο και να βρούμε μαζί τις καινούργιες δομές,αν θέλει πραγματικά η κοινωνία μια συνολική αναδιάρθρωση της ζωής της.Μάλλον συμφωνώ περισσότερο με την άποψη του Φωτόπουλου,για αντισυστημική συμμαχία,αν οι πολίτες αφήνανε το κόμμα και λειτουργούσανε απλά σαν κομμουνιστές..Δεν μπορώ να μπω σε αυτό που έβαλες στο athens indymedia,δεν ξέρω γιατί..
Παράθεμα: Είμαστε όλοι και όλες δεκανίκια | Πολιτική ομάδα για την Αυτονομία
Παράθεμα: Το Κίνημα των Πλατειών και οι δυσκολίες της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος - Eagainst.com
Παράθεμα: Το Κίνημα των Πλατειών και οι δυσκολίες της δημιουργίας ενός δημοκρατικού κινήματος… « απέραντο γαλάζιο