Ό,τι θα μπορούσε να δώσει νόημα στην ανθρώπινη ζωή δείχνει πλέον να καταρρέει σε όλους, σχεδόν, τους τομείς της κοινωνίας. Όπως και τόσοι άλλοι άνθρωποι, έτσι κι εμείς βιώνουμε την άνοδο της ασημαντότητας υπό την σκέψη και την ελπίδα ότι είναι δυνατή μια αλλαγή της κατάστασης. Κι αυτό διότι η διαδικασία της αποσύνθεσης του νοήματος που παρατηρείται μέσα στις δυτικές κοινωνίες, μακράν του να είναι κάτι αναπότρεπτο, γεννά «τις ίδιες της τις αρνήσεις». Μένει απλά να δούμε αν η βαθιά δυσφορία που γεννά η σύγχρονη κατάσταση θα συνεχίσει να εκφράζεται με έμμεσους και «υπόγειους» τρόπους (ατομικισμός, κυνισμός, αδιαφορία για τις δημόσιες υποθέσεις, παθολογικές συμπεριφορές, ψυχαναγκασμός της διασκέδασης κ.λπ.) ή αν θα οδηγήσει σε κάποια πολιτική κινητοποίηση των πληθυσμών.
Στα ανεξέλεγκτα κέντρα αποφάσεων αυτής της πορείας βρίσκονται ολιγαρχικές ομάδες, οι οποίες καθοδηγούνται μόνο από το πάθος της συσσώρευσης, της κυριαρχίας και της εξουσίας και συνιστούν τους εκπροσώπους μιας νέας μορφής, άγριου και ανεξέλεγκτου καπιταλισμού, ο οποίος επεκτείνεται εκμεταλλευόμενος την υποχώρηση των κοινωνικών κινημάτων και την παθητική και αμήχανη στάση των πληθυσμών. Οι λεγόμενες «αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες» -δηλαδή τα φιλελεύθερα ολιγαρχικά καθεστώτα του σημερινού Πρώτου Κόσμου- βαίνουν προς μια προϊούσα κρίση κοινωνικής και πολιτικής νομιμοποίησης που τα οδηγεί σε πολλαπλά αδιέξοδα. Αυτή η συνθήκη διαταράσσεται κατά καιρούς από διάφορα κινήματα ή εξεγερσιακά ξεσπάσματα (ταραχές στα προάστια και φοιτητικά κινήματα στη Γαλλία το 2005-2006, Δεκέμβρης 2008 στην Ελλάδα, κινητοποιήσεις σε χώρες της Ευρώπης κατά των νεο-φιλελεύθερων πολιτικών των κυβερνήσεων, καθημερινοί αγώνες σε τοπικό και εργασιακό επίπεδο κ.λπ.). Ωστόσο, η ριζική αμφισβήτηση και ανακοπή των κυρίαρχων μοντέλων ζωής δε φαίνεται να επιτυγχάνεται, με αποτέλεσμα απλώς να αναπαράγονται, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, τα κυρίαρχα αδιέξοδα. Μόνο η αφύπνιση μεγάλων κομματιών του πληθυσμού και η υπεύθυνη συμμετοχή τους στον αγώνα για ένα κόσμο αξιοπρεπή και αξιοβίωτο θα μπορέσει να θέσει και ενδεχομένως να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα που ταλανίζουν τις σύγχρονες κοινωνίες.
Το να επιθυμεί κανείς, σήμερα, την ελευθερία σημαίνει να επιθυμεί μια σαφή ρήξη: μια ρήξη την οποία μπορεί να επιτύχει η πλειοψηφία του πληθυσμού και που θα αποτελεί το έναυσμα για ένα ριζικό αυτο-μετασχηματισμό της κοινωνίας προς την κατεύθυνση της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας και μιας ουσιαστικής κοινωνικής, πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής δημοκρατίας.
Στη βάση της δραστηριοποίησής μας μέσα από την Πολιτική Ομάδα για την Αυτονομία βρίσκεται ακριβώς η επιθυμία μας για μια πραγματική δημοκρατία, που θα ασκείται από την ίδια την κοινωνία, και στo πλαίσιo της οποίας οι άνθρωποι θα αποφασίζουν από μόνοι τους για την κατεύθυνση και τη λειτουργία της. Κάτι τέτοιο όμως συνεπάγεται και συμβαδίζει με τη δημιουργία ενός τύπου ατόμου ικανού να σέβεται, να διερωτάται, να ασκεί κριτική και να δημιουργεί τόσο τους νόμους του συλλογικού βίου, όσο και τους κανόνες της προσωπικής του ζωής, μακριά από τους διάφορους «ειδικούς» της πολιτικής, της οικονομίας και της μαζικής κουλτούρας. Μια τέτοια εξέλιξη, με τη σειρά της, δεν είναι δυνατή, παρά μέσα από την ανατροπή του καπιταλισμού και των σχέσεων κυριαρχίας, ανισότητας και εκμετάλλευσης που αυτός καλλιεργεί και εγκαθιδρύει. Πέραν, βέβαια, της ετερονομίας που δημιουργεί ο σύγχρονος καπιταλισμός έχουμε να αντιμετωπίσουμε και απομεινάρια «παραδοσιακών» ετερόνομων και αντιδραστικών σημασιών οι οποίες δε συνδέονται άμεσα ή απαραίτητα με τον καπιταλισμό (σεξισμός, ξενοφοβία, εθνικισμοί, αντισημιτισμός κ.λπ.). Αυτού του είδους η ετερονομία τροφοδοτείται σήμερα, σε μεγάλο βαθμό, από τις φοβίες και τις ανασφάλειες που επικρατούν στο σύγχρονο τοπίο και οδηγούν σε αίτηματα για περισσότερη αστυνόμευση, μετάθεση ευθυνών και αποκλεισμό ή θυματοποίηση των όποιων «άλλων» ή «ξένων» (μεταναστών, ομοφυλόφιλων, «περιθωριακών», «Εβραίων» κ.λπ.).
Δεν ονειρευόμαστε εδώ κάποιον παράδεισο: πρόκειται, αντίθετα, για την προσπάθεια δημιουργίας ενός πολιτισμού ελευθερίας και υπευθυνότητας. Αυτό που επιθυμούμε είναι μια κοινωνία η οποία θα μπορεί να θέτει ρητά και με διαύγεια τα όριά της και η οποία, ως εκ τούτου, θα πρέπει να έρθει σε ρήξη με το κυνήγι της ανόδου στην κοινωνική ιεραρχία και την κυρίαρχη ιδεολογία της «κοινωνικής επιτυχίας», της διασκέδασης και της κατανάλωσης. Αυτό που, κατ’ αρχάς, χρειάζεται είναι να διατηρήσουμε -αφομοιώνοντας όμως με κριτικό τρόπο– πολλές από τις συμπεριφορές των λεγόμενων «υποανάπτυκτων» ή «μη δυτικών» χωρών -όπου εντάσσεται υπό μια έννοια και η Ελλάδα- οι οποίες εκλείπουν, όλο και περισσότερο, μέσα στον καθεαυτό δυτικό κόσμο: την αλληλεγγύη, τη γενναιοδωρία, την αλληλοβοήθεια, τη φιλοξενία, τον αυθορμητισμό, το λαϊκό χιούμορ -όλες αυτές τις αρετές που συνιστούν την ουσία μιας στοιχειώδους πρωταρχικής κοινωνικότητας και οι οποίες βάλλονται σήμερα στο όνομα ενός εκσυγχρονισμού, μιας δήθεν «υπευθυνότητας» και μιας γενικευμένης αυτοενοχοποίησης (στην περίπτωση της Ελλάδας, π.χ., αυτό συμβαίνει με την κυρίαρχη ρητορική: «όλοι φταίμε για το χρέος και γι’ αυτό πρέπει να δεχτούμε με αίσθημα ευθύνης τις μεταρρυθμίσεις του ΔΝΤ»). Ίσως να μην είναι τυχαίο ότι σε ορισμένες από αυτές τις περιοχές του «Δεύτερου» ή «Τρίτου» Κόσμου βλέπουμε σήμερα να αναπτύσσονται αγώνες των ανθρώπων για μια δικαιότερη και, συχνά, δημοκρατικότερη θέσμιση της κοινωνίας (όπως, π.χ., στην περίπτωση των λαϊκών και ιθαγενικών κινημάτων στη Κεντρική και Νότια Αμερική).
Αν θέλουμε να ζήσουμε με σύνεση και φρόνηση απέναντι στην ανάπτυξη της τεχνο-επιστήμης, με ολιγάρκεια στον τομέα της κατανάλωσης υλικών αγαθών και με σοφία σε ό,τι αφορά στη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων, είναι επιβεβλημένες ορισμένες βασικές αλλαγές. Ο μόνος τρόπος, για παράδειγμα, προκειμένου να απαλλαγούμε από τη δίψα της κυριαρχίας και το φαντασιακό της ιεραρχίας είναι η οργάνωση των κοινωνιών βάσει κυρίαρχων, δημοκρατικών συνελεύσεων, οι οποίες θα αντικαταστήσουν τις εκλογές και την πολιτική «αντιπροσώπευση» με την ανακλητότητα των αξιωμάτων και την κυκλικότητα των θέσεων. Ο μόνος τρόπος, αντίστοιχα, για να σταματήσουμε τη δίχως όρια επιδίωξη του κέρδους είναι η εγκαθίδρυση μιας αυστηρής ισότητας των εισοδημάτων και ένας εφάμιλλος -και συλλογικός- επανακαθορισμός των αναγκών μας ο οποίος θα αμφισβητεί την ιδεολογία και τις αξίες του καπιταλισμού, κινούμενος προς την κατεύθυνση της απo-ανάπτυξης (για τις ανεπτυγμένες χώρες), με την παράλληλη αμφισβήτηση της κυρίαρχης θέσης που έχει σήμερα η οικονομία ή πιο συγκεκριμένα η οικονομική δραστηριότητα στη ζωή των ανθρώπων. Πιστεύουμε, άλλωστε, πως μόνο μέσα σε μια τέτοια προοπτική θα μπορούσε, ενδεχομένως, να εγκαθιδρυθεί μια αρμονική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, μόνη ελπίδα εξόδου από τη σημερινή οικολογική κρίση, αλλά και μια νέα οδός για τον επαναπροσδιορισμό των ίδιων των ανθρώπινων σχέσεων, έξω από το φαντασιακό της κυριαρχίας (σε όλες του τις μορφές, «καπιταλιστικές» αλλά και «παραδοσιακές»).
Είναι προφανές πως τίποτε από όλα αυτά δεν είναι φυσικό ή αναπόφευκτο· είναι όμως -ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να είναι- εξίσου προφανές ότι δεν είναι και αδύνατο -όπως θέλουν να μας κάνουν σήμερα να πιστέψουμε οι ολιγαρχίες και όλοι όσοι δε χάνουν ευκαιρία να τονίζουν ότι κάθε προσπάθεια συνολικής αμφισβήτησης της σημερινής κοινωνικής οργάνωσης είναι «ουτοπική», οδηγεί στον «ολοκληρωτισμό», στην τυφλή βία, τη μαζική σφαγή κ.λπ. Τέτοιες ρήξεις έχουν συμβεί ξανά μέσα στην ιστορία και δίχως αυτές είναι αμφίβολο αν, τόσο εμείς όσο -όμως- και οι εκπρόσωποι των απόψεων στις οποίες τώρα ασκούμε κριτική, θα μπορούσαμε να μιλάμε ελεύθερα. Η ρήξη που επιδιώκουμε δεν είναι, φυσικά, η αλλαγή της κοινωνίας υπό την διέυθυνση γραφειοκρατών και «πολιτικών σωτήρων», αλλά η δραστηριοποίηση των ίδιων των λαών, μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας και δημοκρατίας.
Οι ιδέες μας εγγράφονται σε αυτήν την τάση προς την πραγμάτωση της αυτονομίας που αναδύθηκε μέσα από αιώνες συλλογικών αγώνων οι οποίοι αρνήθηκαν την τάξη που επιβαλλόταν, κάθε φορά, από μια εξωκοινωνική και απρόσιτη αυθεντία (όπως, για παράδειγμα, η «Παράδοση», οι «Θεοί», η «Επιστήμη», η «Φύση», ο «Λόγος», οι «νόμοι της ιστορίας», η «ανθρώπινη φύση», «οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς», το Έθνος, τα «γονίδια της φυλής» κ.λπ.). Η τάση αυτή εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Αρχαία Ελλάδα και επανέκαμψε στις αυτόνομες πόλεις του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Στη συνέχεια εκφράστηκε στην Αναγέννηση, στο Διαφωτισμό, στη γαλλική και τις υπόλοιπες «αστικές» επαναστάσεις του 17ου και του 18ου αιώνα, στο εργατικό κίνημα και στις «προλεταριακές» επαναστάσεις (Παρισινή Κομμούνα, τα πρώτα συμβούλια εργατών και στρατιωτών στη Ρωσική και τη Γερμανική επανάσταση, οι κολεκτίβες και οι εργοστασιακές επιτροπές στην Ισπανική επανάσταση, τα εργατικά συμβούλια στην Ουγγρική επανάσταση), στους αγώνες ενάντια στην αποικιοκρατία, στα κινήματα των γυναικών, των νέων, των φυλετικών και σεξουαλικών μειονοτήτων και, πιο πρόσφατα, των οικολόγων.
Σήμερα όμως αυτό το ριζοσπαστικό πρόταγμα υπέρ της ισότητας και της δικαιοσύνης φαντάζει ετοιμοθάνατο, καθώς έχει υποχωρήσει προς όφελος μιας άλλης κοινωνικο-ιστορικής δημιουργίας του δυτικού πολιτισμού: του κοινωνικού ρεύματος προς τη γραφειοκρατικοποίηση και τον κατακερματισμό της κοινωνίας. Η τάση αυτή -στον όνομα μιας δήθεν «ορθολογικότητας» της καπιταλιστικής κοινωνίας- προσπαθεί να επιβάλει σε όλους τους τομείς της ζωής την κυριαρχία των διάφορων «ειδικών» (πολιτικών, οικονομολόγων, διαμορφωτών της κοινής γνώμης κ.λπ.) υπό την σκέπη των ολιγαρχιών και των ετερόνομων θεσμών, καλλιεργώντας παράλληλα την πολιτική ανευθυνότητα και προωθώντας ένα μοντέλο πολιτικής και ιδεολογικής ουδετερότητας των θεσμών διεύθυνσης της κοινωνίας. Πρόκειται ακριβώς για το βαθύτερο φαντασιακό του καπιταλισμού, αν αυτός γίνει αντιληπτός όχι απλά ως ένα οικονομικό σύστημα ή ένας τρόπος παραγωγής αλλά ως κοινωνική λογική, ως μια μορφή, δηλαδή, «συνολικής» οργάνωσης της κοινωνικής ζωής.
Στόχος της πολιτικής μας δραστηριοποίησης είναι να συμβάλουμε κι εμείς με τις μικρές μας δυνάμεις ούτως ώστε το πρόταγμα της αυτονομίας να καταστεί (ξανά) ένα πραγματικό πρόταγμα κοινωνικής αλλαγής και πολιτισμού, ένα πρόταγμα αξεδιάλυτα πολιτικό και πολιτιστικό: διότι όσο η δημιουργία δημοκρατικών και εξισωτικών κοινωνικών σχέσεων και θεσμών έχει ανάγκη από έναν τύπο ανθρώπου υπεύθυνο και αυτόνομο, άλλο τόσο η διαμόρφωση αυτού του τύπου ανθρώπου και η ανατροπή της κυρίαρχης ετερονομίας είναι δυνατή μόνο μέσα στα πλαίσια της συμμετοχής σε θεσμούς αυτόνομους και δημοκρατικούς, οι οποίοι καλλιεργούν τη συζήτηση, τη συμμετοχή και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης πάνω στη βάση της ισότητας.
Η σύγχρονη κατάσταση απαιτεί την επανεμφάνιση μιας συλλογικής πράξης ικανής για θεωρητική σκέψη, δημόσιο λόγο και πρακτική παρέμβαση. Οι δυνάμεις που θα μπορούσαν να την ενσαρκώσουν βρίσκονται διασκορπισμένες και έχουν ελάχιστη κοινωνική εμβέλεια, ενώ συχνά αγνοούν η μια την άλλη. Σε αυτά τα πλαίσια, μια από τις βασικές μας προτεραιότητες είναι να έρθουμε σε επαφή με άτομα ή συλλογικότητες που εμφορούνται από ανάλογες βλέψεις σχετικά με την πολιτική και τη μοίρα των κοινωνιών μας. Η αναζήτηση της αυτονομίας έχει νόημα για μας μόνο μέσα στα πλαίσια μιας συγκεκριμένης πρακτικής δραστηριοποίησης, εγγεγραμμένης στην καθημερινή μας ζωή, με τέτοιο τρόπο που να θέτει και τον ίδιο της τον εαυτό σε έλεγχο και κριτική.
Πολιτική ομάδα για την Αυτονομία 
Πολύ καλή και η διακήρυξή σας, που με εκφράζει σε σημαντικό βαθμό.
Εννοείται ότι υπάρχουν και κάποιες διαφωνίες – για παράδειγμα, τον Λόγο δεν θα τον έβαζα στο ίδιο συγκείμενο που τον βάζετε, είναι για μένα εγκόσμιος, κοινωνικός, και προσιτός.
Όμως το κείμενο όπως είπα με εκφράζει, και χαίρομαι που έχει κάποιες παραητρήσεις που ξεφεύγουν από τα τετριμμένα.
Γεια σου Θοδωρή.
Ευχαριστούμε για το σχόλιο -το πρώτο στην καινούργια μας προσπάθεια!- και για τα καλά σου λόγια.
Να πω απλά ότι κάνουμε κριτική στον «Λόγο» όταν έχει διαστάσεις μιας έννοιας υπερ-κοινωνικής, υπερβατικής, εξωκοινωνικής. Προφανώς συμφωνούμε με το έλλογο στις ανθρώπινες πράξεις. Αλλά βρίσκουμε προβληματικές και ανεπαρκείς τις εστιάσεις ότι ο ορθολογισμός -ή ο ανορθολογισμός- κινεί το νήμα της ιστορίας. Όταν ο Ορθός Λόγος ξεπερνάει τον εργαλειακό του χαρακτήρα και ανυψώνεται σε κινητήριο μοχλό της ανθρώπινης πράξης, τότε αναπαράγει μια μορφή ετερονομίας (γνωρίζουμε τέτοια παραδείγματα, όπως ο επιστημονισμός, ο θετικισμός, ο ιστορικός υλισμός, ο ίδιος ο Καπιταλισμός). Αυτό δε μας κάνει αυτόματα ιδεαλιστές. Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος ούτε να αποθεώνουμε την ανθρώπινη υποκειμενικότητα ούτε να υποτασσόμαστε στη δίνη των αντικειμενικών συνθηκών. Νομίζω ότι η θέσμιση των κοινωνιών -όσο μπορεί να αναλυθεί ή να «εξηγηθεί»- προκύπτει από τη δημιουργική δραστηριότητα των ανθρώπων (αυτοθέσμιση) και την επένδυση σε ένα μάγμα αξιών και σημασιών. Η επίγνωση αυτής της διαδικασίας απ΄οτην ίδια την κοινωνία αποτελεί την αυτόνομη διάσταση στο πολιτικό και στο γενικότερο πολιτιστικό επίπεδο.
Είχα αφήσει κι ένα ακόμα σχόλιο αλλά μάλλον χάθηκε, στο οποίο ευχόμουν το μπλογκ και η ομάδα να είναι καλοτάξιδα.
Νομίζω ότι μας συνδέουν πολλά, και ελπίζω στο μέλλον να υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη αλληλοϋποστήριξη μεταξύ ομάδων που αγωνίζονται για την άμεση δημοκρατία. Υπάρχουν πολλές δυνατότητες να διερευνήσουμε.
Πολύ λίγα σχόλια πάνω στο αντισχόλιό σου, γιατί θα έχουμε και στο μέλλον ίσως τη δυνατότητα να αναπτύξουμε θεωρητικούς γόνιμους διαλόγους.
«Να πω απλά ότι κάνουμε κριτική στον “Λόγο” όταν έχει διαστάσεις μιας έννοιας υπερ-κοινωνικής, υπερβατικής, εξωκοινωνικής.»
Εμένα τότε μου φαίνεται ότι δεν είναι λόγος αλλά παράλογος, έχοντας αυτές τις διαστάσεις.
«Αλλά βρίσκουμε προβληματικές και ανεπαρκείς τις εστιάσεις ότι ο ορθολογισμός -ή ο ανορθολογισμός- κινεί το νήμα της ιστορίας.»
Συμφωνώ απόλυτα επ’ αυτού.
» Όταν ο Ορθός Λόγος ξεπερνάει τον εργαλειακό του χαρακτήρα και ανυψώνεται σε κινητήριο μοχλό της ανθρώπινης πράξης, τότε αναπαράγει μια μορφή ετερονομίας (γνωρίζουμε τέτοια παραδείγματα, όπως ο επιστημονισμός, ο θετικισμός, ο ιστορικός υλισμός, ο ίδιος ο Καπιταλισμός).»
Αυτά δεν είναι παραδείγματα όπου ο Λόγος ξεπερνάει τον εργαλειακό του χαρακτήρα, αλλά παραδείγματα όπου ο εργαλειακός του χαρακτήρας γίνεται ακόμα πιο ισχυρός, με ακόμα ισχυρότερες αξιώσεις. Δηλαδή αν κάνεις τον Λόγο κινητήριο μοχλό της ιστορίας τότε τον καθιστάς πιο εργαλειακό. Άλλον θέμα είναι ο διαλεκτικός λόγος αλλά ας μην μπούμε σ’ αυτήν τη συζήτηση.
«Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος ούτε να αποθεώνουμε την ανθρώπινη υποκειμενικότητα ούτε να υποτασσόμαστε στη δίνη των αντικειμενικών συνθηκών.»
Συμφωνώ.
«Νομίζω ότι η θέσμιση των κοινωνιών -όσο μπορεί να αναλυθεί ή να “εξηγηθεί”- προκύπτει από τη δημιουργική δραστηριότητα των ανθρώπων (αυτοθέσμιση) και την επένδυση σε ένα μάγμα αξιών και σημασιών».
Δεν προκύπτει μόνο απ’ αυτή τη δραστηριότητα (αμφιβάλω αν θα προκύπτει μόνο απ΄αυτή ακόμα και σε μια ελευθεριακή σοσιαλιστική κοινωνία).
Καλή συνέχεια!
Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω κι εγώ το Θοδωρή.
Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι πέρα από τις φιλοσοφικές ή ακόμα και τις πιο «απτές» πολιτικές διαφορές που ενδέχεται να υπάρχουν ανάμεσα στις ελευθεριακές ομάδες (ομάδες που έχουν στόχο την κοινωνική απελευθέρωση και το μετασχηματισμό της κοινωνίας πάνω στη βάση της άμεσης δημοκρατίας), είναι σήμερα αναγκαίο άυτές να έρθουν σε συνεννόηση και να προσφέρουν πολιτικές διεξόδους. Είναι λυπηρό να βλέπουμε ελευθεριακές ομάδες να θυμίζουν την αριστερά (ή τουλάχιστον αυτό που παραδοσιακά γνωρίζουμε ως αριστερά), της οποίας οι δογματισμοί και οι σεχταρισμοί είναι απ’ τα βασικά αίτια της ανυπαρξίας του λόγου της-ακόμα και σήμερα που η γενικευμένη κρίση, θα περίμενε κανείς, να της χάρισει πόντους-.
Για τη θεωρητική συζήτηση…θα επανέλθω…
Χαιρετούρες σε όλους!!!
Καλά Χριστούγεννα μάγκες και μην σκοτίζεστε και πολύ. Θα το κάψετε
Γεια σε όλους!!!
Πολύ καλή η διακήρυξή σας!!!
Καλή συνέχεια με γόνιμους διαλόγους και δράσεις!!!
Χαιρετώ και εύχομαι μακροημέρευση στην ομάδα καίτοι δύσκολο σε μια εποχή κυριαρχίας του μικροαστικού ατομισμού όπου η ‘ελάσσονα διαφορά’ γίνεται το σήμα κατατεθέν της ναρκισσιστικής ταυτότητας του καθενός.
Ο κοινωνικός ορθός λόγος δεν αποτελεί φορέα υπερβατικού νοήματος αλλά έλλογη σχέση που έχει εξοβελισθεί από τις κρατούσες κοινωνικές πρακτικές και υποκατασταθεί από τον ανορθολογισμό του ατομικού συμφέροντος που υποβιβάζει τη κοινωνική ολότητα σε μέσο εξυπηρέτησης του ατόμου.
Ο κοινωνικός ορθός λόγος, στη στοιχειώδη μορφή του συγκροτείται διυποκειμενικά, δεν είναι κτήμα της όποιας υποκειμενικότητας, προυποθέτει εγγενώς το άνοιγμα στον άλλο. Είναι ‘ορθός’ όχι επειδή είναι αυτονόητα σωστός αλλά επειδή αναστοχάζεται την εγκυρότητα του μέσω της αποκατάστασης της ετερότητας που φέρει εντός του. Ως επικοινωνιακή σχέση προσβλέπει στην αναγνώριση της ‘διαφωνίας’ προς εαυτόν (η βάση της κριτικής σκέψης) και όχι στην εκμηδένιση του αντιπάλου. Φιλοσοφικά στηρίζεται στη συνθήκη του ‘είναι-για-τον-άλλο’ όπου η κοινωνική συνύπαρξη συνιστά τον αναγκαίο όρο ξεδιπλώματος των ‘ιδιαιτεροτήτων’ και ικανοτήτων του κοινωνικού ατόμου. Γιαυτό και το να αλλάξουμε τον κόσμο σημαίνει να αλλάξουμε και τους εαυτούς μας δηλαδή να μεταβούμε από το περίκλειστο ‘εγώ’ στο ‘εγώ ως εμείς’, στην αυτοσυνείδηση της ταυτότητας του υποκειμένου με την ανθρωπότητα ως συγκεκριμένης και εμπεριέχουσας αυτήν στιγμής ύπαρξης της.
Αρχή του τέλους ενός υλιστικού πολιτισμού υλη κρινών και υλη θίων.
Μην δίνετε σημασία σε σχόλια του κώλου…….
Καλή συνέχεια
Δεν καταλαβαίνω το αυτομαστίγωμα κάποιων: τί πιο ωραίο από έναν ωραίο κώλο, κακώς χρησιμοποιείται τόσο αρνητικά.
Ας μη δίνουμε σημασία στους αυτοευνουχιστές καλύτερα.
Το Έλλογο του Νοήματος του Λόγου,δίδεται από το Νόημα του Έλλογου Λόγου, άρα για ένα,“ήμι”αυτόνομο άτομο, ή για ένα “ήμι”αυτόνομο σύνολο,* το έλλογο του λόγου,είναι αυτό το οποίο οδήγησε ,ή θα οδηγήσει, ή πρόκειται να οδηγήσει, σε απελευθερωτικές διαδικασίες.
Διαυγάζοντας δε τούτο, σε διαδικασίες ενεργοποίησης(ουσιαστικής & ουσιακής) του φαντασιακού, ατομικού & κοινωνικού.
____________________________________________________________
*Καθότι δεν μπορεί να υπάρξει (πλήρως) αυτόνομο άτομο σε μια μη αυτόνομη κοινωνία
Καλημέρα σας και συγχαρητήρια για την προσπάθεια.
Η πολιτική διακήρυξη με βρίσκει σε πολύ μεγάλο βαθμό (αν όχι πλήρως) σύμφωνο. Θα ήθελα να ρωτήσω ποια πρόταση ακριβώς έχετε στο οργανωτικό κομμάτι, που για μένα είναι ίσως το πιο πολιτικό μέρος ενός πλαισίου καθότι αποτελεί την διαχωριστική γραμμή μεταξύ ιεραρχικής και αμεσοδημοκρατικής συλλογικότητας.
Δηλαδή υπάρχει η πρόθεση να φτιαχτούν (αν δεν υπάρχουν ήδη συλλογικότητες) που να έχουν ως σημείο αναφοράς αυτή την διακήρυξη και να έχουν συγκεκριμένες οργανωτικές αρχές και αν ναι ποιες πιστεύετε ότι είναι αυτές;
Και για να γίνει ίσως η συζήτηση σε πιο σαφή βάση θα σας παραπέμψω σε αυτό το blog http://amdimsil.wordpress.com/ όπου έχω και εγώ κάποιες σκέψεις για το ποιες αρχές μπορούν να έχουν αντισυστημικές οργανώσεις που θέλουν να λειτουργούν με βάση την άμεση δημοκρατία.
Μια δεύτερη ερώτηση αν είναι ανεβασμένο το περιοδικό online ώστε να μπορούν να το διαβάσουν όλοι.
Ευχαριστώ
Να ‘σαι καλά που μας άφησες σχόλιο! Αν δεν απατώμαι, είχες τοποθετηθεί στο Ιντυμήντια, όταν είχαμε ανεβάσει το κείμενο για τις «Αυτόνομες δημοκρατικές συνελεύσεις». Είχαμε δει το μπλογκ σου τότε και είχαμε πει να το βάλουμε και στα λινκς μας, αλλά μετά κάπου πέρασε η δημοσίευση στο Ίντυ και σε χάσαμε.
Τα λες πολύ καλά εκεί σε ό,τι αφορά στην κάθετη διάκριση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ (αμεσο)δημοκρατικών και ιεραρχικών οργανώσεων. Και επιμένεις πολύ σωστά στο ότι το αντισυστημικό πρέπει πλέον να θεωρείται ταυτόσημο του (αμεσο)δημοκρατικού (όπως, αντίστοιχα, το ιεραρχικό να ταυτίζεται στη συνείδηση του κόσμου με το ιεραρχικό και το γραφειοκρατικό).
Τώρα, ως προς το ερώτημά σου, δεν έχω σαφή απάντηση. Εμείς, ως ολιγάνθρωπη συλλογικότητα, λειτουργούμε αμεσοδημοκρατικά στο εσωτερικό μας και προσπαθούμε να συμμετέχουμε σε εγχειρήματα που θεωρούμε ενδιαφέροντα από πολιτική άποψη. Π.χ. στο Σύνταγμα, όπου συμμετείχαμε βάση των αρχών που προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στα κείμενά μας για τις δημοκρατικές συνελεύσεις και τον αριστερισμό («Κάτω οι γραφειοκρατίες, πάνω οι πλατείες Vol 2»): δηλ. όχι ως ομάδα με προκαθορισμένη γραμμή που πάει να καπελώσει, αλλά ως κομμάτι του κινήματος, σε ισότιμη βάση με όλους τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Ιδιαίτερα προσπαθήσαμε να χτυπήσουμε τις διάφορες γραφειοκρατικές προσπάθειες καπελώματος εξ αριστερών που συντανήσαμε.
Τα λέω αυτά για να καταλήξω στο ότι, για το αν είναι να δημιουργηθούν αμεσοδημοκρατικές συλλογικότητες βάσει της διακήρυξής μας, δε μπορούμε να απαντήσουμε εμείς. Εμείς είμαστε ανοιχτοί και ανοιχτές σε συνεργασία με κάθε αμεσοδημοκρατική (τόσο στα λόγια όσο -κυρίως- και στην πράξη) ομάδα ή συλλογικότητα. Θα ήταν καλό να υπάρξει μια πρωτοβουλία να βρεθούμε όλες οι ομάδες που είναι ρητά υπέρ της άμεσης δημοκρατίας, έστω να συζητήσουμε κ.λπ. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται μόνο από μία εξ αυτών των ομάδων.
Οπότε, προς το παρόν, εμείς προσπαθούμε να διαδίδουμε, όπου μπορούμε, την ιδεά και το μοντέλο της άμεσης δημοκρατίας και της άρνησης των γραφειοκρατικών/ιεραρχικών σχέσεων και βλέπουμε!
Εσύ πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Νίκος
Καλησπέρα και πάλι
Καταλαβαίνω ιδιαίτερα τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αναφέρονται.
Με την σειρά μου εκτιμώ ότι υπάρχουν πάρα πολλοί αγωνιστές που συμφωνούν πάνω κάτω με αυτά που λέγονται εδώ. Είναι (είμαστε πιστεύω για την ακρίβεια…) στον μεγαλύτερο βαθμό διάσπαρτοι χωρίς κάποιον κοινό συνδετικό και οργανωτικό ιστό.
Νομίζω πως πραγματικά πρέπει να γίνει κάποια συνάντηση ατόμων που συμφωνούν με το σκεπτικό της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής επανάστασης που να βάλουν τις βάσεις για αντίστοιχου τύπου οργανώσεις, που θα αποτελούν ουσιαστικά μια ομοσπονδία ή δίκτυο αυτόνομων σχημάτων σε όλους τους κοινωνικούς χώρους.
Η συνάντηση αυτή δεν είναι απαραίτητο να έχει τρομερή μαζικότητα στην αρχή, καθώς πολλά είναι τα εγχειρήματα που επιδιώκοντας να αναπτυχθούν αμέσως δεν έβαλαν γερές θεωρητικές και πρακτικές βάσεις, έχοντας ως αποτέλεσμα όσο γρήγορα «φουσκώνουν» άλλο τόσο (και πιο γρήγορα) να ξεφουσκώνουν.
Είναι όμως απαραίτητο να υπάρχει μια σύγκλιση σε πολλά από τα παραπάνω ζητήματα. Ένα πλαίσιο δεν μπορεί και δεν πρέπει να καθορίζεται πλήρως από τα πριν, αλλά είναι επίσης καταστροφικό να ξεκινά από το μηδέν. Κομβικά θεωρώ τα εξής
1. Σαφείς οργανωτικές θέσεις με πλαίσιο λειτουργίας, αρχές-στόχους και μέλη (διαφοροποίηση με τον υπαρκτό «αναρχισμό» που ζούμε) που θα διέπονται από αντι-ιεραρχικό (αμεσο)δημοκρατικό προσανατολισμό (διαφοροποίηση με τις ιεραρχικές οργανώσεις της αριστεράς) με ανακλητότητα, κυκλική εναλλαγή και διάλυση κάθε έννοιας «δημοκρατικού» συγκεντρωτισμού.
2. Κατάργηση της εκμετάλλευσης και ανατροπή των εκμεταλλευτικών συστημάτων που να συνδυάζεται όμως και με απόρριψη του ίδιου του μοντέλου «ανάπτυξη ή θάνατος» με θέσεις για την πλήρη αναγκαιότητα της απο-ανάπτυξης και της απο-αστικοποίησης.
Συνεπώς θα χαρώ πολύ να έρθω σε κάποιου τέτοιου τύπου συνάντηση αν την προγραμματίσετε.
Καλό βράδυ.
Συμφωνώ απόλυτα. Είναι σημαντικό σημείο ο ταυτόχρονος διαχωρισμός τόσο από τη σταλινοαριστερά αλλά και από πολλές αναρχικές συλλογικότητες που μπορεί μεν να μιλάνε μεν για άμεση δημοκρατία, αλλά στην πραγματικότητα λειτουργούν με συναινετικές διαδικασίες, οι οποίες γενικά ευνοούν το χάος και την ανάδειξη άτυπων ιεραρχιών. Από την άλλη όμως δεν αρκεί και η απλή επίκληση της άμεσης δημοκρατίας. Πρέπει να υπάρχει και η αντίστοιχη πολιτική κουλτούρα. Διότι είδαμε, π.χ., το Φωτόπουλο, να συντάσσεται με το ΚΚΕ και την αριστερά την οποία κατά τα άλλα βρίζει, ενώ θεωρητικά είναι υπέρ της (άμεσης) δημοκρατίας. Αναφέρω αυτό το παράδειγμα για να προσθέσω στην τοποθέτησή σου, ότι πέραν του «θεσμικού» πλαισίου της άμεσης δημοκρατίας, πρέπει να υπάρχει και η αντίστοιχη πολιτική κουλτούρα, γιατί αλλιώς αυτό το πλαίσιο μένει κενό γράμμα και μετατρέπεται σε άψυχο φορμαλισμό.
Ως προς τη συνάντηση, αυτή βέβαια δεν εξαρτάται μόνο από εμάς. Αν ωστόσο προκύψει τίποτε στο οποίο συμμετάσχουμε κι εμείς, θα το ανακοινώσουμε, οπότε θα το δεις και είσαι -εννοείται- ευπρόσδεκτος να συμμετάσχεις.
Νίκος
Σήμερα σας ανακάλυψα και χαίρομαι γι’ αυτό. Παρακολουθούσα την προηγούμενη ομάδα (αυτονομία ή βαρβαρότητα) και το «μάγμα», και πιστεύω ότι και εκείνη η «στιγμή» ήταν σημαντική όπως και αυτή η προσπάθεια που κάνετε τώρα.
Θα ήθελα να μακρηγορήσω αλλά ΔΕΝ έχει κάποιο νόημα σε ένα πρώτο μήνυμα. Αυτό που θα ήθελα να θέσω σαν προβληματισμό για σχετικά άμεση υλοποίηση (εάν και εφόσον μπορεί να ενδιαφέρει κάποιους), είναι η παρουσία δημοκρατικών ομάδων σε εθελοντική βάση (όπως και όσο μπορεί ο καθένας μόνος του και όλοι μαζί) στην επαφή με τα σχολεία της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με σκοπό τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών της δημοκρατίας, της ισονομίας, ισηγορίας, αλληλεγγύης, ελευθερίας, αυτονομίας, και όσων σχετίζονται με το πολίτευμα, έτσι ώστε να διαμορφωθεί το έδαφος σε μια νέα γενιά, η οποία θα γνωρίζει τουλάχιστον τα βασικά, και θα μπορεί να επιλέξει εάν και εφόσον θέλει να επιλέξει αυτού του είδους την κοινωνική διακυβέρνηση.
Πρέπει κατά τη γνώμη μου το «σύστημα» να αμφισβητηθεί εν τη γενέσει του, κάτι το οποίο θα το «βοηθήσει» να καταρρεύσει και πιο γρήγορα και πιο «ανώδυνα». Οι παγιωμένες και δεδομένες απόψεις και θέσεις είναι πολύ πιο δύσκολο να «δουλευτούν» από αυτές οι οποίες είναι ανοιχτές προς οποιαδήποτε άλλη οδό από τις δεδομένες. Και στην παρούσα συγκύρια και εποχή είναι ορθάνοικτες.
Ευχαριστώ και καλή συνέχεια!!!
Γεια χαρά!
Ψιλοτρέχουμε αυτόν τον καιρό με το περιοδικό και αργούμε να απαντάμε.
Ενδιαφέρουσα η πρόταση σχετικά με τα σχολεία και την παιδεία. Υπάρχει κάποια προεργασία ή ένα σκεπτικό γύρω από αυτό, για να το δούμε? Το μόνο πρόβλημα είναι το πρακτικό θέμα του χρόνου, καθώς όλοι τρέχουμε με διάφορα και υπάρχει τρομερή δυσκολία να επεκτείνουμε τα πεδία δράσης. Αν θες όμως γράψε τις σκέψεις σου για το πώς ξεκινάει αυτό που λες, γιατί μπορεί να προωθηθεί σε άτομα ή ομάδες.
Μήτσος.
Ἂν καὶ θὰ ἐνέτασσα τὸν ἑαυτό μου (τί ἔκφραση κι αὐτή! θλιβερή!) σὲ ἄλλον πολιτικὸ χῶρο, ὁμολογῶ ὅτι οἱ βασικοὶ πυλῶνες τῆς διακήρυξῆς σας —κι ἂς τοὺς διάβασα κάμποσα χρόνια μετὰ τὴν ἀνάρτησή τους— μὲ βρίσκουν σύμφωνο. Δὲν ξέρω ἂν ἔχει σχέση ἐδῶ ἕνα τέτοιο σχόλιο, ἀλλὰ ὅταν ἀντιληφθεῖ ὁ αὐτόνομος-ἐλευθεριακὸς χῶρος τὴ συνάφειά του μὲ τὸν χῶρο τοῦ συντηρητικοῦ μαρξισμοῦ καὶ τοῦ συντηρητικοῦ ἀναρχισμοῦ, τότε αἵροντας κάποιες διαφωνίες σὲ ἐπίπεδο δομῶν καὶ λειτουργιῶν, θὰ μπορέσουμε ὡς παγκόσμια κοινότητα νὰ ἀποσαθρώσουμε τὸν Λεβιάθαν τοῦ ἐκφυλισμένου φιλελεύθερου τέρατος.
Καλὴ συνέχεια στὸ Πρόταγμα γιὰ πολλὰ ἀκόμα ἕτη.
Ἕνας «ἀντιδραστικός» – ἢ καὶ ὄχι…
Σ’ ευχαριστούμε για το σχόλιο! Εμείς είμαστε σαφώς υπέρ της ιδέας ότι, στη σημερινή εποχή ολικής κατάρρευσης του ανθρώπινου πολιτισμού κάτω από το βάρος της κοινωνίας της κατανάλωσης, η οποία καταβαραθρώνει τον άνθρωπο ως ον σκέψης και φαντασίας, είναι αναγκαίος ο εμπλουτισμός της δημοκρατικής, ελευθεριακής -ή όπως αλλιώς θέλουμε ας την πούμε- προσέγγισης με στοιχεία της συντηρητικής κριτικής στον καπιταλισμό και πλευρές του Διαφωτισμού. Αρκεί, πάντοτε, αυτό να γίνεται σ’ ένα πλαίσιο πολιτιστικό, καθώς οι συντηρητικοί παραδοσιακά υπήρξαν κατά κανόνα οπαδοί αυταρχικού τύπου λύσεων σε πολιτικό επίπεδο. Γι΄αυτό κάπου έχουμε μιλήσει, χαριτολογώντας, περί «αντιδραστικής Αριστεράς» (ή «συντηρητικού αναρχισμού», όπως το έθετε κι ο Μισεά). Πρόκειται, άλλωστε, για πράγμα που είχαν τονίσει στοχαστές σαν τον Αντόρνο ήδη από τη δεκαετία του ’50. Βέβαια για τον εγχώριο ελευθεριακό χώρο αυτά είναι πράγματα ακατανόητα, μιας και με το άκουσμα της λέξης «συντηρητικός» αρχίζει να χτυπά ο αντιφαστιστικός συναγερμός τους! Όπως το ‘χει δείξει κι ο Καλιόρης, βέβαια, τούτη η αντι-αυταρχική λογική του «όλα ή τίποτα», που ταυτίζει την παράδοση μόνο με τις πιο καταπιεστικές της εκδοχές, μόνο στην αυτοκαταστροφή οδηγεί. Ας ελπίσουμε ότι ορισμένοι θα δουν τα πράγματα αλλιώς πριν να είναι πολύ αργά…
Ἐγώ εύχαριστῶ γιά τήν ὀρθή κατανόηση τοῦ σχόλιού μου καί την ψύχραιμη αντιμετώπιση, μιᾶς καί ὅπως σωστά ἐπισημαίνεται/-ε στό ἀπαντητικό σας κείμενο, τά πάντα πλέον εἶναι παρεξηγήσιμα καί τά κριτικά ἀντανακλαστικά τοῦ ἀναρχικοῦ χώρου ἐμφανίζονται πάντοτε ὀξυμένα, μά —Διάολε! πῶς γίνεται αὐτό;— πάντοτε (!) πρός τή λάθος κατεύθυνση. Το γεγονός αυτό δέν προκαλεῖ παρά θλίψη.
Ἡ κριτική ἀπό «καθαρά» χέρια, δίχως την ἐνεργό ἐμπλοκή στά πραγματικά μετερίζια τῆς κουλτούρας, παρά μόνον στην εὔκολη μανούρα τοῦ δρόμου, στούς εὔκολους στόχους, στόν ἐξευτελισμό τῆς ἀντίδρασης (πού ἔχει καταντήσει ἀντίδραση γιά την άντίδραση μέ ἐτήσια τελετουργικά πού εὐτελίζουν τή μνήμη τῶν νεκρῶν), σ’ αύτά ἀκριβῶς ἀπαντᾶ ὁ Καλιόρης καί σ’ αὐτά θά πρέπει ὁ ἐλευθεριακός-ἀναρχικός χῶρος νὰ στρέψει τό βλέμμα του καί τό ἐνδιαφέρον του ὡς πρός το θεωρητικό —ἀλλά ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ— καί τό «ἐπιχειρησιακό» (ἤ τό παρεμβατικό, ἄν θέλετε) σκέλος του.
Ἕνας συντηρητικός ἀναρχισμός, ἀκριβῶς. Καί ἄς θεωρεῖται φράξια μέσα στην φράξια. Πρέπει νά ἀπεμπλακεῖ ὁ συντηρητισμός ἀπό τόν αυταρχικό του πολύποδα.
L’apprendista, το Πρόταγμα έχει αντιταχθεί σθεναρά στην φιλελεύθερη στάση που κρατάνε οι περισσότεροι αριστεροί και αναρχικοί σήμερα. Πολλά άρθρα των συντακτών είναι σφόδρα ενάντια στις μόδες της Πολιτικής Ορθότητας. Δε συμφωνώ βέβαια πως ο χώρος έχει συνάφεια με τον συντηρητισμό· πάντα βέβαια εξαρτάται τί εννοούμε «συντηρητισμός», όπως και δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι θα μπορέσει να υπάρξει ποτέ αριστερά που θα σέβεται κάποιες σταθερές αξίες, ως βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί να δομηθεί ένα δημοκρατικό πολίτευμα και μια λαϊκή ταυτότητα. Και αυτό διότι τούτα τα ρεύματα, όντας νεωτερίστικα, βασίζονται πάνω στον προοδευτισμό, ως κύρια ιδεολογική τους βάση. Κατά τη γνώμη μου, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι είναι ανάγκη να δούμε τον κόσμο μας από μια οπτική που όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται δεν θα παραμένει εγκλωβισμένη στο νεωτερικό στοιχείο. Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στη δουλειά του Thompson (Customs in Common), για να δούμε πώς το λαϊκό στοιχείο θα μπορούσε να καταστεί φορέας ριζοσπαστισμού, δίχως όμως προοδευτική χροιά.
Εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ τὴν παραπομπή. Θὰ τὸ διερευνήσω.
Μας πρόλαβε ο Μιχάλης, ως προς την ουσία της κουβέντας, οπότε δράττομαι της ευκαιρίας για να κάνω μία παρατήρηση και μία ερώτηση. Ξεκινώντας από την ερώτηση: το Νέο Πλανόδιον θα ξαναβγάλει έντυπο τεύχος;
Και η παρατήρηση: στο κείμενο του για τον Τραμπ (το οποίο, να πω την αλήθεια, δε μου φαίνεται και πολύ σοβαρό) ο Ουελμπέκ γράφει «Δὲν εἶμαι ἱστορικὸς καὶ δὲ γνωρίζω πολλὰ γιὰ τὴν ἀρχαία ἱστορία —λόγου χάρη, δὲν ξέρω νὰ πῶ ἂν φταίει περισσότερο ὁ Κένεντι ἢ ὁ Τζόνσον γιὰ τὴ ζοφερὴ ὑπόθεση τοῦ Βιετνάμ— ἀλλὰ ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι πάει πολὺς καιρὸς ἀπὸ τότε ποὺ οἱ ΗΠΑ κέρδισαν ἕναν πόλεμο, καὶ ὅτι γιὰ τουλάχιστον πενήντα χρόνια οἱ ἐπεμβάσεις της στὸ ἐξωτερικό, εἴτε ἐπίσημες εἴτε καμουφλαρισμένες, εἶναι μιὰ ἀκολουθία ἀπὸ ἀποτυχίες καὶ στραβοπατήματα». Δυστυχώς δε βρίσκω το γαλλικό πρωτότυπο για να ελέγξω αν σφάλλει ο Αμερικανός μεταφραστής, αλλά αυτό το «αρχαία ιστορία» ακούγεται κάπως περίεργα, διότι ο Ουελμπέκ αναφέρεται στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μήπως πρόκειται για το γαλλικό ancien κι απλά εννοεί την περασμένη, παλιότερη ιστορία και ο Αμερικανός το απέδωσε εκ παραδρομής ως «αρχαία»; Όπως και να ‘χει ούτε στην αμερικανική ούτε στην ελληνική εκδοχή κάθεται πολύ καλά η συγκεκριμένη επιλογή.
Νίκος
Ἔχω κι ἐγώ αὐτήν τήν ἐντύπωση, ἁπλῶς δέ διορθώθηκε ἀκόμα ἕνεκα πολλῆς ὕλης! Εὐχαριστῶ γιά τήν καίρια ἐπισήμανση. Μᾶλλον εἶναι ὅπως τά λέτε.
Τό Ν.Π. θά ξανακυκλοφορήσει σέ ἔντυπη μορφή καί σύντομα… Βρίσκεται καθ’ ὁδόν. Ἤδη ἀπό τό φθινόπωρο τοῦ ’18 κἑ. ἔχει ἐντατικοποιηθεῖ ἡ ψηφιακή παρουσία καί προετοιμάζεται καί ἡ ἔντυπη ἐπάνοδος.
Συγγνώμη γιά τή μορφή τοῦ κειμένου μου· δέν ὑποστηρίζεται μᾶλλον ἡ βαρεία.